نام های دیگر: شوره گز – باهو گزا – آئل – آئل.

مشخصات: گیاهی است از خانواده ی Tamaricaceae درختی است کبود رنگ & صاف به بلندی حدود ده متر، چوب آن سفید و شکننده است. برگهای آن ریز و غلافدار و انتهای آن نوک دار میباشد. گلهای آن خوشهای باریک و پرپشت با پایک کوتاه است که گالهایی در گره های شاخههای درخت در ابعاد یک نخود ایجاد میشود این درخت در ،مصر ،عراق ،عربستان ،ایران ،افغانستان و پاکستان انتشار دارد، در ایران در مناطق خشک و گرمسیر جنوب و ،برازجان دالکی بوشهر تا ،جاسک، بمپور، سیستان، بم و طبس می روید.

مزاج: سرد و خشک

مصلح: صمغ عربی

خواص:

1. مزمزه با آب جوشاندهی گیاه درد دندان را تسکین می دهد.
2. گرد خاکستر سوخته ی گیاه برای قطع خون از اعضای بدن نافع است.
3. گل آن را در گلاب بخیسانید بعد صاف کنید و در چشم بچکانید دید چشم را افزایش میدهد.
4. هر روز هفت یا هشت مرتبه گیاه را بسوزانید و دود آن را به موضع بدهید. برای درمان، لقوه سقوط دانه های بواسیر و آبله نافع است.
5. ریشه و برگ و شاخه ی آن را با هم بپزید و با سرکه مخلوط کرده بخورید. کبد را تقویت می کند و برای نرم کردن ورم آن مفید است.
6. مصرف آب جوشانده ی شاخ و برگ آن بازکننده ی انسداد و گرفتگی های مجاری طحال و مقوی کبد است ورم کبد را نرم میکند، برای جلوگیری از سفید شدن مو مفید می باشد.
7. آب دم کرده ی گل آن را بنوشید اخلاط خونی سینه را قطع میکند، ترشحات بیش از اندازهی عادت ماهیانه و سیلان خون از بواسیر و اعضای دیگر را قطع مینماید، یرقان را درمان میکند.
8. اگر گل آن را در آب گرم بخیسانید و سه تا هفت روز مرتباً آن را بخورید برای تقویت مسلولین نافع است.
9. جویدن گل آن یا مزمزه با آب دم کرده ی آن برای تقویت لثه و دندان ها نافع است.
10. گل آن را بخورید قابض است مقوی چشم، لثه، معده، کبد و طحال میباشد از خون روی و اخلاط خونی سینه جلوگیری میکند، برای قطع اسهال صفراوی و رطوبتی یرقان و رطوبت رحم مفید است.

مضرات:

• معده را ضعیف می کند.