نام های دیگر: گل عباسی.

نوع گیاه: بوته

نام خانواده: عباسی

قسمت مورد استفاده: ریشه و برگ

مقدار و دستور مصرف: 4 الی 2 گرم روزی سه بار به صورت دم کرده.

مشخصات: گیاهی است از خانواده ی Nyetaginaceae علفی و پایا که معمولاً برای زیبایی گل آن در باغچه ها کاشته میشود و بلندی آن تا یک متر میرسد ریشه ی آن غده ای و ضخیم و برگهایش متقابل کامل، سبز، بیضی شکل و نوک تیز است. گلهای آن به شکل بوق یا قیف و کمی معطر به رنگ قرمز ارغوانی دارای لکه های سفید و زرد یا بدون لکه میباشد که معمولاً از اواسط تابستان تا اواسط پاییز ظاهر میشوند گلها معمولاً بعد از ظهر و عصرها باز میشوند و صبح روز بعد بسته میشوند گلکاران موقع کاشت تخم آن را در سر میگذارند و بعد میکارند تا گلهای آن به صورت هفت رنگ درآید این گیاه بومی آمریکای حاره، مکزیک و پرو میباشد و در قرن پانزدهم به اروپا و چین و بعدها به سایر مناطق جهان منتقل شده است. در ایران در باغچه ها به عنوان گیاه زینتی کاشته می شود.

خواص:

1. اگر تخم آن را بخورید، مسهل ضعیفی خواهد بود.
2. اگر گرد تخم آن را روی جوش های آکنه بپاشید، درمان کننده است.
3. اگر برگ آن را همراه با شاخه هایش با گوشت بپزید و آبگوشت درست کنید و بخورید، تونیک می باشد.
4. ریشه آن را با ساقه های شیره دار گیاه همراه با گوشت بپزید و آب جوشانده آن را بخورید. برای رفع سرما خوردگی و التهاب و قطع ترشحات سفیدرنگ مهبل مؤثر است.
5. دو تا چهار گرم گرد ریشه آن را در چای ریخته بنوشید و یا به صورت گرد مخلوط با قند ساییده بخورید. ملین مزاج و مسهل ،است اثر کمکش، دارد نیروی جنسی را افزایش می دهد.
6. عصاره ی تازه یا له شده ی برگ آن به عنوان ضماد برای التیام زخم رسانیدن دمل و جوش و آبسه ها، تحلیل ورم و جوش و کورک برای رفع آماس بافت همبند زیر جلد و رفع عفونت چرکی به نام داخس که دور انگشت دست ایجاد می شود مؤثر می باشد برای کاهش تب نافع است.

مضرات:

• سمی است و آن را باید با احتیاط و با نظر پزشک مصرف کرد.