شناخت دارو: عبارت است از سیتالوپرام در درمان اختلالات افسردگی اختلالات وسواس و در درمان پانیک کاربرد دارد.

دسته دارویی:

• داروهای ضد افسردگی

فارماکولوژی و مکانیسم اثر دارو:

• این دارو باعث مهار انتخابی بازجذب سرتونین در سلول های مغزی می گردد. این گروه از داروها با نام داروهای SSRIs شناخته می شوند.
• سیتالوپرام براحتی از طریق دستگاه گوارشی جذب شده و حداکثر غلظت پلاسمایی آن پس از 4 الی 2 ساعت از مصرف خوراکی دارو حاصل می شود. بطور وسیعی در بدن پخش می شود و میزان باند پروتئینی آن پایین است. از طریق دمتیلاسیون، دآمیناسیون و اکسیداسیون به متابولیت های فعال و غیر فعال متابولیزه می شود. استیل سیتالوپرام یکی از متابولیت های فعالی است که از دمتیلاسیون سیتالوپرام حاصل می شود از طریق ایزوآنزیم های سیتوکروم,CYP2C19, P-450, CYP3A4 حاصل می شود. نیمه عمر دفعی آن حدود 33 ساعت است. عمدتاً (85%) از طریق کبد و مابقی از طریق کلیه دفع می شود. حدود 12% دوز روزانه در ادرار به صورت داروی تغییر نیافته دفع می شود. با غلظت بسیار پایین در شیر مادر وجود دارد.

اشکال دارو:

• قرص، قطره خوراکی

مقدار مصرف صحیح:

• در درمان افسردگی 20 الی 60 میلی گرم و طی 1 مرحله باید مورد استفاده قرار بگیرد.
• مقدار مصرف معمول برایاختلالات ژنرالیزه اضطراب: بزرگسالان: مقدار اولیه: 10 mg خوراکی یکبار در روز، در صورت نیاز پس از حداقل یک هفته به 20 mg خوراکی یکبار در روز افزایش داده شود. مقدار نگهدارنده: 10 تا 20 mg خوراکی یکبار در روز. حداکثر مقدار مجاز:20 mg  خوراکی یکبار در روز.
• مقدار مصرف معمول برای افسردگی: بزرگسالان: مقدار اولیه:10 mg خوراکی یکبار در روز. در صورت نیاز پس از حداقل یک هفته به 20 mg خوراکی یکبار در روز افزایش داده شود.
  مقدار نگهدارنده:10 تا 20 mg خوراکی یکبار در روز. حداکثر مقدار مجاز:20 mg خوراکی یکبار در روز.
• مقدار مصرف معمول برای افسردگی: کودکان: 12 تا 17 سال: مقدار اولیه: 10 mg خوراکی یکبار در روز، در صورت نیاز پس از حداقل سه هفته به 20 mg خوراکی یکبار در روز افزایش داده شود. حداکثر مقدار مجاز: 20 mg خوراکی یکبار در روز.

اثر دارو:

• حداقل یک هفته و حداکثر چند هفته پس از مصرف ظاهر می شود و به مدت 7 روز باقی می ماند.

قبل از مصرف دارو:

• این دارو در بیماران قلبی، بیماران کبدی، کلیوی و افرادی که در معرض حملات تشنجی قرار دارند باید طبق نظر پزشک مصرف شود.

عوارض جانبی دارو:

• تهوع، بی خوابی، خشکی دهان، یبوست، دردشکمی، کاهش اشتها، گیجی، خستگی مفرط، اسهال، التهاب مخاط بینی، سینوزیت، ناتوانی جنسی، علائم شبه آنفولانزا، حالت خواب آلودگی، تعریق، کاهش میل جنسی، ناهنجاری های انزال.

تداخلات دارویی:

• ارگوتامین سی ، بوسولفان ، پرفنازین ، پروپرانولول ، پرومتازین ، تیوریدازین ، دسموپرسین ، دیفن هیدرامین ، ریسپریدون ، سفالکسین سیبوترامین ، سیتالوپرام ، متیلن بلو ، آلپرازولام ، سایمتیدین ، لیتیم کربنات ، متوپرولول ، وارفارین ، کتوکونازول ، فنتانیل ، گوسرلین . سیکلوبنزاپرین ، آسپرین ، ترفنادین ، بوپرنورفین ، اسپارفلوكساسين ، وندتانيب ، الفنتانیل ، سوفنتانیل ، راساژیلین (رازاگیلین)، ایزوپروترنول ، پالونوسترون ، دولاسترون ، پتیدین ، تاپنتادول، رمی فنتانیل، هیسترلین ، آپیکسابان ، فنیل پروپانولامین، مفلوکین، دوفتیلید ، آرمودافينيل ، فلبامات ، بپریدیل ، زالیلون ، تریازولام ، الفوزوسین ، پرومازین ، داساتینیب ، رومیدپسین ، تروپیسترون، ومورافنیب، لورکاسرین ، بوپروپیون + نالترکسون ، آسناپین ، آپالوتاميد ، دكس في فلورامین, دس ونلافاکسین ، میلناسیپران ، گرپافلوکساسین ، هالوفانترین ، لنواتينيب ، بد کیلین ، آبارلیکس ، کیلتریتینیب ، گلاسدگیب ، پرفلوترن ، هیدروکسی تریپتوفان ، لوومیلناسیپران ، راموسيروماب ، انتركتينيب ، پیتولیسانت ، کانابيديول ، لاسميديتان ، نتوپیتانت . هالاون.

موارد منع مصرف:

• ازدیاد حساسیت به این دارو و ترکیبات آن، مصرف همزمان با مهارکننده های مونوآمین اکسیداز، مصرف همزمان با پیموزاید.

شرایط نگهداری:

• در مکانی خشک و خنک به دور از نور خورشید و دسترسی کودکان نگهداری شود.

نکات مهم:

• از قطع ناگهانی دارو پرهیز کنید، همچنین اگر با مصرف این دارو دچار حملات تشنجی و جوش های پوستی شدید حتماً نظر پزشک را جویا شوید.
• احتیاطات: در بیماران مسن دوز دارو بایستی در پایین ترین دامنه درمانی که حداکثر 40 میلی گرم در روز است نگاه داشته شود. این دارو بایستی به تدریج قطع شود تا خطر علائم ترک کاهش یابد.
• در بیماران دچار اختلالات کبدی بایستی دوز دارو در پایین ترین حد دامنه درمانی قرار گیرد. مثلاً در افسردگی دوز معمول بایستی در حد 20 میلی گرم روزانه نگاه داشته شود. اگرچه اطلاعات کافی در مورد میزان مجاز دوز تجویزی در بیماران دچار اختلال شدید کلیوی وجود ندارد ولی در بیماران با اختلال کلیوی خفیف تا متوسط نیازی به تنظیم دوز نیست.