شناخت دارو: عبارت است از سولامر به فسفات متصل می شود. سولامر از کاهش کلسیم خون ایجاد شده به دلیل افزایش فسفرجلوگیری می کند. سولامر برای کنترل مقادیر فسفات در خون در بیماران دارای نارسایی کلیه که دیالیز می شوند استفاده می شود. در صورت انسداد روده نباید این دارو مصرف شود.

دسته دارویی:

• نارسایی کلیه

فارماکولوژی و مکانیسم اثر دارو:

• قرص ها و پودرهای سولامر کربنات حاوی سولامر کربنات، یک پلیمر غیرقابل جذب متصل شونده به فسفات، عاری از فلز و کلسیم می باشد. این دارو یک پلیمر غیر قابل جذب از راه خوراکی است که پس از مصرف خوراکی به عامل فسفات متصل شده وجذب فسفات را کاهش داده و می تواند فسفات خون را کاهش دهد. به عبارت دیگر سولامر با اتصال به فسفات رژیم غذایی در روده، جلوگیری از جذب آن و در نتیجه کاهش سطح هورمون پاراتیروئید سرم، از هیپرفسفاتمی جلوگیری می کند.بیماران مبتلا به بیماری کلیه در مرحله نهایی (ESRD) فسفر را حفظ می کنند و می توانند به هیپرفسفاتمی مبتلا شوند. فسفربالای سرم می تواند باعث رسوب کلسیم سرم شود. هایپرفسفاتمی در ایجاد هایپر پاراراتیروئیدیسم ثانویه در نارسایی کلیه نقش دارد. افزایش سطح هورمون پاراتیروئید (PTH) مشخصه بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه است. افزایش سطح PTH می تواند منجر به استئیت فیبروزا، یک بیماری استخوانی شود. کاهش فسفر سرم ممکن است سطح PTH سرم را کاهش دهد. درمان هیپرفسفاتمی شامل کاهش مصرف فسفات در رژیم غذایی، مهار جذب فسفات روده با بایندرهای فسفات و حذف فسفات با دیالیز است. نشان داده شده است که سولامر همراه با وعده های غذایی غلظت سرمی فسفر را در بیماران مبتلا به ESRD که تحت همودیالیز هستند، کاهش می دهد. سولامر هیدروکلراید علاوه بر اثر بر روی سطح فسفات در خون، به اسیدهای صفراوی نیز متصل می شود که می تواند جذب چربی را مختل کرده و همچنین جذب ویتامین های محلول در چربی (A,D,E,K) را کاهش دهد. جذب: پس از مصرف خوراکی جذب نمی شود، با این حال هیچ مطالعه ای مرتبط با جذب دارو در بیماران مبتلا به بیماری کلیوی انجام نشده است. سولامر ممکن است به فسفات غذا متصل شود و در صورت تجویز همراه با غذا از جذب گوارشی فسفات جلوگیری می کند. دفع: از طریق مدفوع.

اشکال دارو:

• قرص

مقدار مصرف صحیح:

• هایپرفسفاتمی در نارسایی کلیه در بزرگسالان: دوز اولیه: 800 تا 1600 میلی گرم خوراکی، سه بار در روز با هر غذا بر اساس میزان فسفات سرم. فسفات بیشتر از 5.5 و کمتر از 7.5 mg/dL: یک قرص 800 میلی گرمی یا دو قرص 400 میلیگرمی خوراکی 3 بار در روز همراه غذا. فسفات بیشتر از 7.5 و کمتر از 9 mg/dL: دو قرص 800 میلی گرمی یا سه قرص 400 میلی گرمی خوراکی 3 بار در روز همراه غذا. فسفات 9 mg/dL یا بیشتر: دو قرص 800 میلی گرمی یاچهار قرص 400 میلیگرمی خوراکی 3 بار در روز همراه غذا. دوز نگهدارنده: هدف نهایی، فسفر سرم کمتر یا مساوی 5/5 میلی گرم در دسی لیتر است. فسفات سرم بیشتر از 5.5 میلی گرم در دسی لیتر [> 1.78 میلی مول در لیتر]: دوز را 400-800 میلی گرم در هر وعده افزایش دهید. فسفات سرم 3.5 تا 5.5 میلی گرم در دسی لیتر [1.13-1.78 میلی مول در لیتر]: دوز فعلی را حفظ کنید. فسفات سرم کمتر از 3/5 میلی گرم در دسی لیتر [13/1 میلی مول در لیتر]: 400-800 میلی گرم در هر وعده کاهش می یابد. بالاترین دوز روزانه بزرگسالان مطالعه شده 14 گرم در بیماران CKD تحت دیالیز بوده است.

عوارض جانبی دارو:

• غدد درون ریز و متابولیسم: اسیدوز متابولیک.
• گوارشی: استفراغ، تهوع، اسهال، سوء هاضمه.
• گوارشی: درد شکمی، یبوست، نفخ، پریتونیت (التهاب صفاق).

تداخلات دارویی:

• لووفلوکساسین

موارد منع مصرف:

• ازدیاد حساسیت به این دارو و ترکیبات آن، انسداد روده.

شرایط نگهداری:

• در مکانی خشک و خنک به دور از نور خورشید و دسترسی کودکان نگهداری شود.

نکات مهم:

• با مصرف سولامر احتمال بروز اشکال در بلع و مشکلات گوارشی وجود دارد. در بیماران دارای سابقه اشکال در بلع و یا مشکلات گوارشی، یبوست شدید و جراحی اخیر دستگاه گوارش با احتیاط فراوان تجویز شود.
• با مصرف سولامر در مواردی انسداد روده و سوراخ شدن روده گزارش شده است.
• ممکن است باعث کاهش جذب گوارشی داروهای ضدآریتمی، ویتامین های محلول در چربی، اسید فولیک و داروهای ضد تشنج شود. داروها را 1 ساعت قبل یا 3 ساعت بعد از دوز سولامر مصرف کنید.حین مصرف سولامر، سطح سرمی بیکربنات و کلراید باید کنترل شود.
• کاهش میزان ویتامین های D,E,K و فولیک اسید تحت نظارت قرار بگیرد.
• دارو را طبق نسخه و همراه غذا مصرف کنید.