پیودرما گانگرنوزوم: عبارت است از بیماری پیودرما گانگرنوزوم شرایط پوستی نادری است که منجر به زخم های بزرگ و دردناک روی پوست می شود و اغلب پاها را درگیر می کند. علت دقیق بیماری پیودرما گانگرنوزوم مشخص نیست، اما به نظر می رسد نوعی اختلال در سیستم ایمنی محسوب می شود. افرادی که به برخی بیماری های زمینه ای مانند بیماری روده التهابی یا روماتوئید آرتریت مبتلا هستند بیشتر در خطر ابتلا به بیماری پیودرما گانگرنوزوم قرار دارند. زخم های ناشی از پیودرما گانگرنوزوم می تواند به سرعت ایجاد شود. این زخم ها معمولاً با درمان از بین می روند، اما اسکار ناشی از زخم ها یا احتمال عود آن ها بسیار شایع است.

علائم:

1. پیودرما گانگرنوزوم معمولاً اندام تحتانی افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هم‌چنین ممکن است روی بازوها، اندام تناسلی و گردن شما ظاهر شود. نشانه‌های پیودرما گانگرنوزوم عبارت‌اند از:
2. تب
3. درد مفاصل
4. التهاب و درد در اطراف زخم شما
5. زخم‌های باز با مرزهای مشخص و برجسته
6. زخم‌های شما ممکن است بزرگ و عمیق باشند و می‌توانند بسیار دردناک باشند.
7. تاول‌های کوچک، تغییر رنگ (قرمز، بنفش، آبی، قهوه‌ای یا سیاه)، پر از چرک که به سرعت بزرگ می‌شوند.

علت:

• بیماری پیودرما گانگرنوزوم بیماری عفونی یا مسری نیست، اما علت دقیق ایجاد آن مشخص نمی باشد. پیودرما گانگرنوزوم با بیماری های خود ایمنی مانند کولیت های اولسراتیو، بیماری کرون و آرتریت روماتوئید ارتباط دارد. برخی تحقیقات نشان می دهد که پیودرما گانگرنوزوم می تواند عامل ژنتیکی داشته باشد.

عوامل افزایش دهنده خطر:

1. داشتن روماتوئید آرتریت: افراد مبتلا به روماتوئید آرتریت بیشتر در خطر ابتلا به پیودرما گانگرنوزوم قرار دارند.
2. داشتن سرطان خون: افرادی با اختلالات خونی (بدخیمی های هماتولوژیک) بیشتر در خطر ابتلا به پیودرما گانگرنوزوم قرار دارند.
3. داشتن بیماری التهابی روده: افراد مبتلا به بیماری های گوارشی مانند کولیت اولسراتیو یا بیماری کرون بیشتر در خطر ابتلا به بیماری پیودرما گانگرنوزوم قرار دارند.
4. سن و جنسیت: پیودرما گانگرنوزوم معمولاً در خانم ها شایع تر است. پیودرما گانگرنوزوم معمولاً در سنین 40 و 50 سالگی اتفاق می افتد اگر چه ممکن است در هر سنی ایجاد شود.

پیشگیری:

• شما نمی توانید از بروز بیماری پیودرما گانگرنوزوم ممانعت کنید. اگر به پیودرما گانگرنوزوم مبتلا هستید از آسیب به پوست خود پرهیز کنید. آسیب یا ترومای پوستی از جمله جراحی می تواند زخم جدیدی را ایجاد کند. با کنترل برخی بیماری های زمینه ای که باعث ایجاد زخم می شوند نیز می توانید به خودتان کمک کنید.

عوارض احتمالی:

1. اسکار
2. عفونت
3. افسردگی
4. کم تحرکی
5. درد کنترل نشده

تشخیص:

1. انجام معاینات بالینی و گرفتن شرح حال از بیمار: پزشک با شما در مورد سابقه بیماری صحبت خواهد کرد و معاینه فیزیکی انجام خواهد داد. برای تایید تشخیص بیماری پیودرما گانگرنوزوم به انجام آزمایش نیاز نخواهد بود. اما پزشک می تواند برای تایید تشخیص و کنار گذاشتن سایر احتمالاتی با علائم مشابه با پیودرما گانگرنوزوم آزمایش هایی انجام دهد. برخی از آزمایش ها عبارت است از:
2. بیوپسی پوست: بیوپسی پوست شامل برداشت نمونه کوچکی از پوست آسیب دیده و بررسی آن زیر میکروسکوپ می باشد.
3. کولونوسکوپی: معاینه کولون می تواند احتمال بیماری التهابی روده و در نتیجه ارتباط آن با پیودرما گانگرنوزوم را بررسی کند.
4. آزمایش خون: نمونه برداری از خون می تواند شواهدی مبنی بر عفونت، مشکلات کبدی و کلیوی و روماتوئید آرتریت را بررسی کند.
5. تست های تصویربرداری: سی تی اسکن یا عکس برداری از قفسه سینه می تواند احتمال عفونت ها یا التهاب های عمیق را بررسی کند.

درمان طب نوین:

• درمان پیودرما گانگرنوزوم با هدف کاهش التهاب، کنترل درد و بهبود زخم انجام می شود. بسته به اندازه و عمق زخم های پوستی درمان پیودرما گانگرنوزوم می تواند هفته ها یا ماه ها به طول انجامد و ممکن است با اسکار همراه باشد. درمان پیودرما گانگرنوزوم شامل بستری شدن در بیمارستان یا مراکز درمانی می باشد. حتی بعد از درمان موفقیت آمیز پیودرما گانگرنوزوم احتمال ایجاد زخم های جدید وجود دارد.
• تجویز دارو: کورتیکواستروئیدها: دوز بالایی از کورتیکواستروئیدها عمده ترین درمان پیودرما گانگرنوزوم را تشکیل می دهند. این داروها ممکن است روی پوست مالیده شده و در زخم ها تزریق شوند و یا به طور خوراکی مصرف شوند (پردنیزون). استفاده از کورتیکواستروئیدها برای طولانی مدت یا در دوزهای بالا می تواند عوارض جانبی جدی را به همراه داشته باشد. از جمله این عوارض می توان به تخریب استخوان ها یا افزایش احتمال ابتلا به عفونت ها اشاره کرد. برای کمک به محدود کردن عوارض جانبی ناشی از کورتیکواستروئیدها، با بهبود زخم های پیودرما گانگرنوزوم پزشک احتمالا دوز مصرفی این داروها را تدریجاً کاهش می دهد. داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند: راه دیگر برای محدود کردن دوز پردنیزون استفاده از داروهایی است که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند، داروهایی مانند مهار کننده های calcineurin مانند تاکرولیموس، سیکلوسپورین، مایکوفنولات و انفلکسیماب. بسته به نوع داروی استفاده شده، ممکن است دارو به فرم خوراکی، موضعی یا تزریقی استفاده شود. داروهای ضد درد: بسته به گستردگی زخم های ناشی از پیودرما گانگرنوزوم شما می توانید از داروهای ضد درد نیز استفاده کنید.
• پیوند پوست: از آن جایی که پیودرما گانگرنوزوم می تواند با برش پوست بدتر شود معمولاً جراحی برای برداشت زخم ها گزینه خوبی نخواهد بود. ترومای پوستی می تواند زخم های موجود را بدتر کند و یا زخم های جدیدی ایجاد نماید. اگر زخم های پوستی ناشی از پیودرما گانگرنوزوم بزرگ باشد پزشک ممکن است از پیوند پوستی استفاده کند. در این روش جراح تکه ای از پوست و یا پوست سینتتیک را روی زخم های باز قرار می دهد. پیوند پوستی برای بهبود زخم های پیودرما گانگرنوزوم زمانی انجام می شود که التهاب از بین رفته و زخم شروع به بهبود می کند.

درمان طب سنتی:

• حجامت عام و ناحیه کبد انجام دهید.
• شبی یک لیوان سرکه انگبین بخورید.

داروها:

• نیتروفورازون
• تاکرولیموس
• سیکلوسپورین
• مایکوفنولات موفتیل

فعالیت:

• تا زمان بهبودی کامل از انجام هرگونه فعالیت شدید بدنی پرهیز کنید.

رژیم غذایی:

• از مصرف فرآورده های کارخانه ای، لبنیات بدون مصلح غذایی پرهیز کنید.