در رفتگی یا نیم در رفتگی: عبارت است از پس از دررفتگی مفصل لگن، درد احساس شده بسیار شدید خواهد بود. ضربه‌ی شدید به مفصل لگن معمولاً باعث دررفتگی آن می‌شود. دررفتگی مفصل ران پس از انجام عمل تعویض کامل مفصل و یا در اثر تصادفات رانندگی شیوع زیادی دارد. دررفتگی مفصل ران، به معنی جدا شدن کامل سر استخوان ران و حفره‌ی استابولوم در استخوان لگن می‌باشد. ضربه‌ی شدید بر روی مفصل لگن و یا اندازه نبودن درست گوی و کاسه‌ی مفصل پس از انجام عمل تعویض کامل، ازجمله عواملی هستند که می‌توانند منجر به دررفتگی لگن و خارج شدن سر استخوان ران از درون کاسه‌ی مفصل (حفره‌ی استابولوم) گردند. نیمه دررفتگی لگن نیز وجود دارد که معمولاً با شکستگی‌های جزئی استخوان لگن همراه است. مفصل ران یک مفصل گوی و کاسه‌ای است که می‌تواند پا را در همه‌ی جهات مانند بالا بردن، دور کردن، پایین آوردن و نزدیک کردن، حرکت دهد. دررفتگی مفصل ران همراه با درد شدید یک عارضه‌ی اورژانسی است که باید برای جلوگیری از نکروز اواسکولار، ظرف مدت ۶ تا ۸ ساعت تحت درمان قرار بگیرد. نرسیدن خون به مفصل دررفته و حفره‌ی استابولوم می‌تواند منجر به نکروز اواسکولار و درد مزمن و شدید مفصل شود. در رفتگی ران معمولاً زمانی رخ می‌دهد که سر استخوان ران از درون حفره‌ی استابولوم خارج شود. در بیشتر بیماران، استخوان ران از مفصل لگن خارج‌شده و در پشت حفره‌ی استابولوم و استخوان لگن قرار می‌گیرد (دررفتگی خلفی). درد احساس شده با هر حرکت فعال یا انفعالی پا، تا حد غیرقابل تحملی افزایش می‌یابد. دررفتگی لگن ممکن است با آسیب عصبی و از دست دادن مقادیر زیادی از خون و همچنین ایجاد لخته‌های خونی بزرگ همراه باشد. این لخته‌های خونی می‌توانند رشته‌های عصبی را تحت‌فشار قرار داده و منجر به ایجاد درد لگن شوند.

انواع در رفتگی های مفصل لگن:

1. در رفتگی مادرزادی مفصل ران: دررفتگی مادرزادی مفصل لگن به دلیل دیسپلازی سر استخوان ران و یا حفره‌ی استابولوم ایجاد می‌شود. در نوزادان تازه متولدشده دیده می‌شود، در دختران شایع است، تشخیص به موقع برای انجام درمان محافظه کارانه به همراه چند هفته ترکشن اهمیت زیادی دارد. راه رفتن اردک وار:اگر دررفتگی دوجانبه‌ی مفصل ران درمان نشود، زمانی که کودک شروع به راه رفتن می‌کند نحوه‌ی راه رفتن او همانند اردک خواهد بود. راه رفتن یک طرفه نیز در صورت عدم درمان موجب لنگیدن خواهد شد.
2. در رفتگی اکتسابی مفصل ران: دررفتگی قدامی: ۸ درصد از انواع دررفتگی‌های مفصل ران را دررفتگی‌های قدامی تشکیل می‌دهند. دررفتگی قدامی می‌تواند منجر به آسیب ‌دیدن اعصاب و شریانات جلوی ران بشود. پارگی سرخرگ جلوی ران می‌تواند باعث خونریزی شدید و هماتوم در جلوی مفصل ران شود. هماتوم شدید و فشار بر روی عصب ران می‌تواند منجر به احساس درد شدید در ناحیه‌ی لگن گردد. دررفتگی خلفی:نود درصد از دررفتگی‌ها را شامل شده و معمولاً باعث آسیب به عصب سیاتیک و درد شدید در ناحیه‌ی لگن می‌شود. دررفتگی مرکزی: دررفتگی مرکزی عارضه‌ای نادر است. این عارضه معمولاً با شکستگی استابولوم همراه بوده و نیاز به عمل جراحی دارد. دررفتگی‌های مکرر: باعث آسیب به رباط‌ها می‌شوند.

علائم در رفتگی مفصل لگن:

1. عدم توانایی حرکت دادن پا: بیمار نمی‌تواند اندام پای آسیب‌دیده‌ی خود را حرکت دهد.
2. ضعف عضلانی: آسیب عصبی به اعصاب حرکتی می‌تواند باعث فلج عضلات در پای آسیب‌دیده شود.
3. درد لگن:درد شدید و رام نشدنی لگن بلافاصله پس از وقوع آسیب احساس شده و با انجام فعالیت افزایش می‌یابد.
4. صدا دادن مفصل لگن: در نوجوانان مبتلا به دررفتگی مادرزادی مفصل لگن، با جلو و عقب بردن پا صداهایی به گوش می‌رسند.
5. بی‌حسی و مورمور شدن:پس از آسیب به سیاتیک و اعصاب دیگر، علائمی چون بی حس یا مورمور شدن اندام‌های مختلف دیده می‌شوند.

علائم در رفتگی مفصل ران:

1. عدم توانایی در راه رفتن
2. پای آسیب‌دیده‌ی کوتاه: در بررسی اولیه، پای آسیب‌دیده کوتاه‌تر از پای دیگر به نظر می‌رسد.
3. موقعیت پای دررفته: پای آسیب‌دیده کوتاه‌تر بوده و در پشت یا جلوی مفصل لگن قرارگرفته و یا به طور غیرعادی به داخل یا خارج چرخیده است.
4. شکستگی استخوان ران: دررفتگی خلفی پا در ۹۰ درصد از موارد دیده می‌شود. دررفتگی خلفی ممکن است با شکستگی گردن استخوان ران و حفره‌ی استابولوم همراه باشد.
5. آسیب به اعصاب حسی:دررفتگی قدامی مفصل لگن در ۲۰ درصد از موارد به چشم می‌خورد. دررفتگی قدامی مفصل لگن معمولاً با آسیب به اعصاب راه و در نتیجه بی‌حسی و سوزن سوزن شدن مفصل ران و زانو همراه است.
6. آسیب به اعصاب حرکتی: آسیب به اعصاب ران باعث فلج عضلات می‌شود. عضلاتی که عصب حرکتی خود را از رشته‌های عصبی ران می‌گیرند، پس از آسیب دیدن این عصب فلج می‌شوند.

علت:

• تصادف یا بر اثر ضربه.
• کشیدن ناگهانی دست یا پای کودکان
• کم عمق یا غیر طبیعی بودن مادرزادی سطوح مفصلی
• آرتریت روماتویید یا سایر بیماری های رباط ها و بافت اطراف مفصل
• یکی از علت های در رفتگی مفاصل وجود رطوبت در آن ناحیه است.
• وارد آمدن آسیبی که باعث کش آمدن یا پاره شدن رباط های اطراف مفصل که استخوان ها را در کنار هم نگاه می دارند شود.
• در رفتگی مفصل ران می تواند به علل متفاوتی مانند اختلالات عصبی و عضلانی، عفونت و یا ضربه ایجاد شود و یکی از علل مهم آن در رفتگی مادرزادی است.

عوامل افزایش دهنده خطر:

1. آرتریت روماتویید
2. وارد آمدن آسیب مکرر به مفصل
3. سابقه خانوادگی در رفتگی مادرزادی مفصل ران

پیشگیری:

• تقویت عضلات لگن
• پرهیز از حرکات ورزشی سنگین.
• پرهیز از فرآورد های کارخانه ای نظیر فست فود.

عواقب مورد انتظار:

• معمولاً با درمان زود هنگام قابل معالجه است، پس از جا انداختن در رفتگی، شاید نیاز باشد مفصل با گچ یا آویزان کردن دست از گردن به مدت 8 الی 2 هفته بی حرکت شود.

عوارض احتمالی:

• آسیب به رشته های عصبی یا رگ های خونی مهمی که از نزدیکی مفصل می گذرند، که ممکن است علائمی مثل بی حسی، سردی، و رنگ پریدگی ایجاد کنند. و دررفتگی مفصل ران یا هیپ یکی از شدیدترین آسیب های وارد شده به سیستم حرکتی بدن است. گرچه با درمان مناسب اکثر این دررفتگی ها بدون برجای گذاشتن عارضه خاصی بهبود پیدا می کنند ولی بعضی از آنها ممکن است عارضه دار شوند. مهمترین عوارض دررفتگی لگن عبارتند از:
• سیاه شدن سر استخوان ران به دنبال در رفتگی لگن: اگر در حین دررفتگی به رگ های خونی تغذیه کننده سر استخوان ران آسیب وارد شودبیمار دچار نکروز آوازکولر سر استخوان ران می شود. احتمال بروز این عارضه بدنبال در رفتگی حدود ۲۰ درصد است. هرچه فاصله زمانی بین وقوع در رفتگی و انجام جااندازی مفصل بیشتر باشد به عبارت دیگر هرچه دررفتگی دیرتر جا بیفتد احتمال بروز این نکروز هم بیشتر می شود. متأسفانه این سیاه شدگی را نمی توان به سرعت تشخیص داد. سیاه شدگی سر استخوان فمور ممکن است در رادیوگرافی ساده پس از شش هفته از وقوع در رفتگی یا پس از چند ماه دیده شود. البته ام آر آی می تواند زودتر این بیماری را تشخیص دهد. سیاه شدگی سر استخوان ران می تواند در دراز مدت موجب استئوآرتریت یا ساییدگی مفصل لگن شود.
• آسیب غضروف مفصلی به دنبال در رفتگی لگن: ممکن است در موقع دررفتگی مفصل، به غضروف سر استخوان ران آسیب وارد شود. این آسیب غضروفی هم می تواند در دراز مدت موجب استئوآرتریت یا ساییدگی مفصل لگن شود.
• سایدگی مفصل به دنبال در رفتگی لگن: اگر همراه با دررفتگی لگن، شکستگی استابولوم یا سر استخوان ران هم وجود داشته باشد بیمار ممکن است در دراز مدتدچار استئوآرتریت مفصل لگن شود. علت اینست که اگر شکستگی ایجاد شده خوب جا نیفتد مسلماً     خوب هم جوش نمی خورد و این بد جوش خوردن می تواند سطح مفصل ران را ناهموار کند و این ناهمواری موجب بروز آرتروز در بلند مدت می شود. استئوآرتریت همچنین می تواند به علت آسیب غضروف سر استخوان ران یا غضروف استابولوم به علت ضربه و یا بدنبال آسیب غضروف مفصل ران بدنبال نکروز سر استخوان ایجاد شود.
• آسیب عصب سیاتیک ناشی از در رفتگی لگن: در در رفتگی خلفی مفصل ران ممکن است به عصب سیاتیک که در پشت مفصل قرار دارد آسیب وارد شده و این عصب فلج شود. در این موارد معمولاً شاخه پرونئال عصب سیاتیک بیش از شاخه تیبیال آن آسیب می بیند (علامت آن معمولاً بصورت بیحسی در پشت پا و عدم توانایی در بالا آوردن مچ پا یا انگشت شست پا است). این آسیب معمولاً از نوع نوروپراکسی است و در اغلب اوقات بصورت خود بخود و با گذشت چند ماه بهبود میابد (البته ممکن است بهبودی کامل نباشد).
• استخوان سازی نابجا بدنبال در رفتگی لگن: ممکن است بدنبال در رفتگی لگن در مفصل ران، پس از چند ماه استخوان اضافه در عضلات اطراف مفصل ایجاد شود. پزشک معالج معمولاً برای پیشگیری از ایجاد این عارضه از زمان در رفتگی تا تا چند هفته پس از آن به بیمار ایندومتاسین می دهد. این استخوان های نابجا ممکن است موجب محدود شدن حرکات مفصل ران شوند. در این صورت پزشک معالج اقدام به خارج کردن این استخوان ها به توسط عمل جراحی می کند.

تشخیص:

1. اولتراسوند
2. اسکن MRI
3. سی تی اسکن
4. عکس‌برداری با اشعه‌ی ایکس

درمان طب نوین:

• در صورت بروز مکرر دررفتگی، ممکن است نیاز به بازسازی یا تعویض مفصل وجود داشته باشد.
• جا اندازی بسته: در رفتگی لگن معمولاً بصورت بسته قابل جااندازی است. منظور این است که نیاز به جراحی باز ندارد. این کار باید در اسرع وقت انجام شود و تأخیر در جااندازی (حتی چند ساعت) می تواند احتمال بروز عوارضی مانند سیاه شدن سر استخوان ران را زیاد کند. پس جااندازی دررفتگی مفصل ران یک اورژانس ارتوپدی است. جا اندازی معمولاً در اطاق عمل و تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. پزشک معالج پس از بیهوش شدن بیمار با کششی که به ران وی در جهات خاصی وارد می کند مفصل را جا میندازد. اگر در رفتگی لگن بدون ضایعات همراه دیگر، مثل شکستگی لبه استابولوم باشد معمولاً جااندازی بسته موفقیت آمیز است.
• جا اندازی باز: گاهی اوقات دررفتگی لگن بصورت بسته جا نمیافتد و بیمار نیاز به عمل جراحی پیدا می کند. گاهی اوقات در این بیمارانکپسول مفصلی یا یک قطعه شکسته شده لبه استابولوم در داخل مفصل گیر کرده و مانع جااندازی بسته می شود. در این بیماران و در حین جراحی، پزشک معالج با شکاف دادن پوست و کنار زدن عضلات لگن، عاملی را که مانع جاافتادن مفصل میشود پیدا کرده و آنرا به کنار میزند تا مفصل جا بیفتد.
• تصویر برداری بعد از جا اندازی: بعد از جااندازی دررفتگی مفصل ران (هیپ)، پزشک معالج مجدداً از بیمار عکسبرداری می کند تا از درست بودن جااندازی مطمئن شود. همچنین حتماً بعد از جااندازی از بیمار سی تی اسکن لگن انجام می شود. هدف از انجام این سی تی اسکن اینست که اگر قطعه استخوانی از لبه استابولوم کنده شده و در داخل استابولوم گیر کرده باشد در سی تی اسکن دیده شود. در بسیاری اوقات این قطعات کوچک هستند و ممکن است در رادیوگرافی ساده دیده نشوند. ولی همین قطعات هر چند کوچک بسیار مهم هستند چون ماندن آنها در داخل مفصل می تواند موجب بروز ساییدگی در مفصل شود.
• جراحی شکستگی های همراه: گفتیم که ممکن است همراه با دررفتگی لگن شکستگی هم ایجاد شده باشد. این شکستگی ممکن است بصورت کنده شدنقسمتی از لبه استابولوم یا شکسته شدن قسمتی از سر استخوان ران و یا شکسته شدن شدید کل استابولوم باشد. در این موارد ابتدا دررفتگی مفصل بصورت بسته جااندازی شده و از لگن بیمار سی تی اسکن به عمل میاید. اگر پزشک معالج تشخیص داد که شکستگی نیاز به جراحی دارد، پس از چند روز که بیمار آمادگی بیشتری برای عمل جراحی پیدا کرد برای جااندازی شکستگی تحت عمل جراحی قرار می گیرد. در مواردی که دررفتگی لگن از همان ابتدا قابل جااندازی نباشد ممکن است جااندازی دررفتگی و جااندازی و تثبیت شکستگی با هم  و در یک مرحله انجام شود.
• درمان در رفتگی مفصل ران مادرزادی: در رفتگی مادرزادی مفصل ران همانطور که از نامش پیدا است از بدو تولد وجود دارد و باید در همان زمان درمان شود. وقتی در رفتگی در زمان کودکی درمان نشود در زمان بزرگسالی موجب بروز مشکلات زیادی می شود. در غالب اوقات در رفتگی مادرزادی مفصل ران کامل نیست. در این حال به آن نیمه دررفتگی یا دیسپلازی مفصل ران می گویند و بسیاری از افراد مبتلا به دیسپلازی مفصل ران نیاز به تعویض مفصل ران پیدا می کنند. در مواردی که در رفتگی مادرزادی مفصل ران موجب درد لگن شود بیمار معمولاً نیاز به عمل جراحی تعویض مفصل ران خواهد داشت. بعد از این جراحی درد بیمار از بین خواهد رفت و در مواردی که در رفتگی یکطرفه باشد کوتاهی اندام تحتانی تا حد زیادی برطرف خواهد شد و لنگش بیمار تا حدی از بین خواهد رفت. در درفتگی کامل مفصل ران، سر استخوان ران کاملاً بیرون از حفره استابولوم قرار می گیرد. این در رفتگی ها ممکن است یکطرفه یا دو طرفه باشند.
• آیا می توان در درفتگی مفصل ران را جا انداخت: ذکر این نکته ضروری است که در درفتگی مادرزادی مفصل ران در بزرگسالان را به هیچ وجه نمی توان بصورت بسته جا اندازی کرد. بعد از گذشت چند ماه از تولد سر استخوان ران به علت انقباض عضلات قدرتمند لگن به سمت بالای لگن رفته و رشد ناکافی و کوتاهی این عضلات موجب می شود سر استخوان در همان وضعیت باقی مانده و با کشش به هیچ وجه به سمت پایین نیاید. در رفتگی مادرزادی سر استخوان ران در فرد بزرگسال را نمی توان بصورت باز و با عمل جراحی هم جا اندازی کرد. در این بیماران چون مدت ها سر استخوان ران در بیرون از حفره استابولوم قرار گرفته است به علت اینکه فشار وزن نه به سر استخوان ران و نه به حفره استابولوم وارد نمی شود، آنها رشد کافی نکرده و کوچک تر از معمول باقی می مانند و حتی غضروف مناسبی ندارد. پس حتی اگر بتوان با عمل جراحی سر استخوان ران را درون حفره استابولوم قرار داد این مفصل بعد از جا اندازی بسرعت دچار ساییدگی و تخریب می شود. تنها راه برای بدست آوردن یک مفصل پایدار و کارا در این ناحیه عمل جراحی تعویض مفصل ران است.
• روش جراحی تعویض مفصل در درفتگی مادرزادی مفصل ران: در این بیماران سر استخوان ران با یک سر فلزی مصنوعی جایگزین می شود و درون حفره استابولوم نارس بیمار هم یک کاسه فلزی گذاشته می شود و سپس با قرار گرفتن سر مصنوعی در این کاسه مصنوعی یک مفصل مصنوعی کارا و فعال و یک تکیه گاه مطمعن برای حرکت بوجود خواهد آمد. همانطور که گفته شد در درفتگی مادرزادی کامل مفصل ران سر استخوان ران به سمت بالای لگن رفته و قابل پایین آمدمن نیست ولی سر مصنوعی فلزی که جایگزین سر استخوانی شده است هم در همان جا قرار گرفته و بنابراین در مقابل حفره استابولوم قرار نمی گیرد پس چاره چیست؟ بهترین راه برای پایین کشیدن سر، خارج کردن قسمتی از تنه استخوان ران است. بنابراین برای انجام عمل جراحی تعویض مفصل ران در دررفتگی کامل مادرزادی باید تنه استخوان ران در دو قسمت قطع یا استئوتومی شده و تکه ای چند سانتیمتری از آن خارج شود. بعد از انجام این مرحله سر استخوان ران را می توان به پایین کشید تا حدی که در مقابل حفره استابولوم قرار گیرد. حالا می توان سر استابولوم را با اجزاء مصنوعی تعویض کرده و در درون هم قرار داد. بنابراین عمل تعویض مفصل در این بیماران به سادگی انجام آن در یک تعویض مفصل معمولی نیست و حدود 5 الی3 ماه طول می کشد تا محل استئوتومی جوش بخورد. در این چند ماه بیمار نباید فشار وزن را بر روی اندام جراحی شده وارد کند وگرنه قطعات استئوتومی شده جابجا شده و مفصل مصنوعی هم جابجا می شود. و بیماران برای چند ماه اولاً بعد از جراحی باید با کمک عصای زیر بغل یا واکر راه بروند. پس از جوش خوردن محل استئوتومی بیمار می تواند عصا را کنار گذاشه و بدون آن راه برود. نکات مهم جراحی در رفتگی مادرزادی مفصل ران: در این اعمال جراحی چون سر استخوان ران و حفره استابولوم بیمار کوچک بوده و رشد کافی نکرده است، باید از مفاصل مصنوعی کوچک استفاده کرد. در بیماران بزرگسال مبتلا به در رفتگی مادرزادی مفصل ران استخوان ران و لگن نرم بوده و پوکی دارند. این پوکی استخوان به این علت ایجاد شده است که برای مدت زیاد فشار وزن بدن به این استخوان ها وارد نشده است و استخوانی که تحت فشار قرار نگیرد پوک و ضعیف می شود. بنابراین پزشک جراح باید بسیار مراقب باشد تا به استخوان های ضعیف بیمار در حین جراحی آسیبی وارد نشود یا دچار شکستگی نشوند. به علت تغییر آناتومی ناحیه لگن در این بیماران احتمال آسیب عروقی و عصبی در حین جراحی تعویض مفصل در این افراد بیش از یک تعویض مفصل معمولی است و پزشک ارتوپد برای انجام این نوع از جراحی تجربه کافی را داشته باشد. با تمام حساسیت های که در انجام یک تعویض مفصل موفق در فرد مبتلا به در رفتگی مادرزادی مفصل ران وجود دارد اکثر بیماران بعد از جراحی احساس رضایت می کنند. درد آنها از بین رفته، کوتاهی اندام آنها بهتر شده و لنگش آنها کمتر می شود.
• فیزیوتراپی: در رفتگی لگن یک آسیب دیدگی جدی است. پس از برگرداندن لگن به شرایط اولیه و کاهش درد بیمار، لازم است به تدریج فعالیت هایی که باعث وارد شدن فشار به لگن می شود، شروع گردند. در این حالت بیمار معمولاً فعالیت را با وارد کردن محدود فشار به لگن با استفاده از چوب زیر بغل یا واکر شروع می کند و سپس با گذشت یک دوره زمانی مشخص، کل وزن بدن خود را بر روی لگن قرار می دهد. در این حالت شروع وارد کردن فشار به لگن و پیشرفتدرمان دررفتگی لگن بستگی به شدت آسیب وارد شده به لگن دارد. تأکید اصلی در این رابطه بر کاهش درد، پیشرفت در تحمل وزن، بهبود دامنه حرکت، تقویت لگن و پایداری آن است. در این رابطه می توان به نکات زیر توجه کرد: قدم زدن و فعالیت هایی که مستلزم وارد کردن فشار به لگن هستند، می توانند برای کمک به بیمار برای کنار گذاشتن ابزارهای کمکی و پیشرفت شرایط جهت تحمل کل وزن بدن توسط لگن مفید و سودمند باشند، انجام تمرین های دامنه حرکتی: این تمرین ها می توانند دامنه حرکتی بیمار را بازیابی کرده و از قرار گرفتن لگن در موقعیت نامناسب در طول دوره بهبود رباط ها و عضلات جلوگیری نمایند. انجام تمرین های تقویتی: این تمرین ها می توانند بر ساختمان عضلانی لگن تأثیر گذاشته و قدرت کلی پا را افزایش دهند. تمرین های تثبیت کننده: این تمرین ها بطور عمده بر تثبیت وضعیت ساختاری لگن به منظور تحمل وزن و بهبود ثبات دینامیک مفصل تمرکز دارند. تمرین های عملکرد: شامل پیشرفت در وضعیت فعالیت بیمار شامل فعالیت های روزمره (بالا رفتن از پله، زانو زدن، چمباتمه زدن، وارد و خارج شدن از اتومبیل، و موارد مانند آن)، یا بازگشت به سطح بالای فعالیت در ورزش است. متخصص فیزیوتراپی می تواند از مودالیتی ها شامل امواج مافوق صوت، تحریک الکتریکی، یخ و سرما درمانی، لیزر و سایر روش های کاهش درد و التهاب برای تاندون و بورس استفاده کند. علاوه بر این فیزیوتراپ می تواند یک برنامه تمرین خانگی شامل تمرین های تقویتی، کششی، و تثبیت کننده در اختیار بیمار قرار داده و دستورالعمل هایی را برای انجام فعالیت های روزمره و پیشرفت در سطح فعالیت ها به وی ارائه کنند. انجام این کار می تواند یک بخش مهم از فیزیوتراپی و ایجاد استقلال برای بیمار در انجام فعالیت های روزمره باشد.

درمان طب سنتی:

• درمان امکان دارد شامل جا اندازی مفصل باشد.
• کیسه یخ روی مفصل آسیب دیده بگذارید تا متورم نشود.
• فردی که آموزش ندیده نباید سعی کند مفصل جا بیاندازد.
• چند روز به لگن و ران فشار نیاورید و موضع را گرم نگه دارید.
• هر شب یک قاشق مرباخوری از روغن کوهان شتر را بخورید و روغن کوهان شتر را به موضع خوب ماساژ دهید.
• مالیدن روغن کوهان شتر به مدت 3 الی 4 هفته، بعد که تقویت شد شستن با آب نمک یا ضماد زرده تخم مرغ + نمک.
• پس از جا انداختن عضو، برگ های کلم را له کنید، بعد کمی روی آتش بپزید، سپس تا گرم است روی پارچه پشمی پهن کرده و روی عضو ببندید.
• زردچوبه را برشته کنید و در روغن حیوانی تفت دهید و به همراه تخم مرغ محلی ضمادی درست کنید و روی موضع به مدت 24 الی 48 ساعت قرار دهید.
• درمان کوفتگی و ضرب دیدگی: ضماد ترب مخلوط با عسل. ضماد مخلوط زردچوبه خالص با زرده تخم مرغ سالم. ضماد مخلوط پودر زمه در زرده تخم مرغ سالم. دنبه تازه با پودر زردچوبه مخلوط و کوبیده شود سپس ضماد شود. ضماد مخلوط روغن زرد گاوی با زردچوبه. ضماد کوبیده کره با زردچوبه.
• اگر عضوی در رفت، پس از آنکه به جای خود جایش دادید، دو تکه تخته باریک، یک قطعه، پوست دنبه گوسفند و مقداری خرمای سیاه را آماده کنید، سپس خرما را با کمی زردچوبه خمیر کرده و بر روی پوست دنبه پهن کنید و آن را روی موضع بیندازید و محکم ببندید و تخته ها را در جدارین عضو بگذارید و دو سه لا پارچه روی آن ببندید. روز سوم تخته ها را باز و خرماها را دور اندازید، سپس نیم مثقال مومیایی در روغن حیوانی حل کرده، به عضو بمالید و مجدداً عمل پوست دنبه و خرما را تجدید کنید. روز هفتم باز کرده با روغن کنجد یا روغن گل مالش دهید تا سه روز پس از آن ۳ روز دیگر با روغن زیتون یا روغن نارگیل و یا روغن گل و یا روغن زنبق مالش و ماساژ دهید که کاملاً نرم و قوی شود و به مرور به کار بندید.

داروها:

1. مورفین
2. آسپرین
3. ناپروکسن
4. دیکلوفناک
5. استامینوفن
6. سلکوکسیب

فعالیت:

• پس از درمان، فعالیت های خود را تدریجاً از سر بگیرید.
• کشش و شروع حرکات: ممکن است بعد از جااندازی مفصل ران، مدت کوتاهی (بطور مثال چند هفته) اندام تحتانیبیمار تحت کشش قرار گیرد. در این موارد معمولاً از کشش پوستی استفاده می شود. بعد از آن پای بیمار از کشش آزاد شده و حرکات مفصل ران و سپس تقویت عضلات اندام تحتانی در دستور کار قرار می گیرد. بدین منظور بیمار تحت نظر پزشک معالج و فیزیوتراپ حرکات نرمشی خاصی را انجام می دهد. این حرکات نرمشی تا چند هفته باید به آرامی و با احتیاط انجام شوند تا فشار زیادی به کپسول مفصلی و رباط های پاره شده اطراف مفصل وارد نشود. با این کار به این بافت ها فرصت داده می شود که ترمیم شوند.
• راه رفتن: معمولاً درد لگن بیمار پس از چند روز از جااندازی از بین می رود. وقتی درد بیمار ازبین رفت وی می تواند با عصای زیر بغل راه برود. بیمار باید تا شش هفته با دو عصای زیر بغل راه رفته و پای طرف آسیب دیده را در حین ایستادن و راه رفتن بر روی زمین فشار ندهد. به زبان دیگر فشار وزن را بر روی آن وارد نکند. اگر دررفتگی بیمار بعد از شش ساعت از زمان حادثه جااندازی شده است توصیه می شود بیمار تا ۸ الی ۶ هفته برای راه رفتن از دو عصای زیر بغل استفاده کرده و پای طرف آسیب دیده را بر روی زمین فشار ندهد. علت این احتیاط بیشتر اینست که در کسانی که دررفتگی مفصل ران دیرتر از شش ساعت جااندازی شده احتمال بروز نکروز آوازکولر سر استخوان ران بیشتر می شود و به همین خاطر در این افراد احتیاط بیشتری صورت می گیرد تا به سر استخوان فشار کمتری وارد شود. بعد از ۱۲ الی ۶ هفته (بر حسب مورد) و وقتی که دامنه حرکتی مفصل ران به حد طبیعی برگشت کرد و قدرت عضلات اطراف مفصل ران خوب شد بیمار می تواند بتدریج عصاها را کنار گذاشته و بدون کمک راه برود.

رژیم غذایی:

• پیش از جا انداختن مفصل چه بدون جراحی و چه با جراحی، تنها آب بنشوید، خوردن غذاهای جامد بیهوشی عمومی را مخاطره آمیز می کند.
• خوردنی های مفید: خوراک نخود فرنگی با پنیر سویا، خوراک نخود فرنگی با شوید، خوراک باقلا، خوراک عدسی با صیفی جات، خوراک کدو حلوایی، خوراک قارچ با سس، خوراک صیفی جات، خوراک کلم قمری، خوراک گل کلم، خوراک بادمجان و عدس، بورانی گوجه بادمجان، بورانی بادمجان و ماست سویا، خوراک بادمجان و غوره، خوراک لوبیا سفید ساده، خوراک لوبیا سفید با سویا، خوراک سویا با سبزیجات، خوراک پنیر سویا، خوراک نخود با شوید، خوراک نخود با سویا، خوراک نخود با سیب زمینی، خوراک نخود با کدو بادمجان، خوراک لوبیا قرمز، خوراک مطبل، آش گندم با کرفس، آش گندم با سبزیجات، آش گندم با شلغم، آش گندم با تره، آش کدو حلوایی، آش شله قلمکار، آش غلات، آش عدس ۱، آش حبوبات و غله ۱، آش حبوبات و غله ۲، آش جو با حبوبات ۱، آش جو با حبوبات ۲، آش کلم برگ، آش گل کلم ۱، آش گل کلم ۲، آش کلم قمری با ماش، آش کلم قمری با گندم، آش کلم بروکلی ۱، آش کلم بروکلی ۲، آش شلغم ۱، آش حبوبات ۱، حلیم عدسی با سویا ۱، حلیم گندم با شیر سویا، حلیم گندم با سویا، حلیم گندم و بادمجان، حلیم گندم با مغزیجات، مرصع پلو، ساطری پلو، هویج پلو، کلم پلو با سویا، نخود فرنگی پلو ۱، گشنیز پلو با سویا، بادمجان پلو ۱، خورش فسنجان با کدو حلوایی، خورش فسنجان با سویا، خورش شهد فسنجان، خورش کرفس ۱، خورش آلو اسفناج، خورش به، خورش قیمه بادمجان، خورش بادمجان، خورش کدو بادمجان، خورش شوید باقالی، خورش بامیه با قارچ، خورش دال عدس با تمر هندی، خورش لوبیا سبز، خورش کلم بروکلی با سویا، خورش هویج و به، خورش گوجه سبز، سوپ صیفی جات ۱، سوپ صیفی جات ۲، سوپ کدو حلوایی، سوپ جو ۱، سوپ جو ۲، سوپ دال عدس، سوپ شلغم، سوپ بامیه، سوپ کلم بروکلی ۲، سوپ گل کلم، سوپ کلم برگ، سوپ کلسیم، سوپ جو با شیر سویا، کتلت اسفناج، کتلت هویج و سیب زمینی، کتلت ذرت، کتلت سویا با گندم جوانه زده، برگر کدو خورشتی، فلافل ساده، فلافل تنوری، فلافل با جعفری، سوسیس فانتزی، دلمه کلم، دلمه فلفل دلمه ای، کماچ ساده، کماچ گندم و جو، کماچ قارچ، پنیر سویا، کشک سویا، سس گل کلم، سس مایونز گیاهی، سس گندم جوانه زده، سس نخود جوانه زده، سس زیتون، سس جعفری.
• خوردنی های مضر: عدس پلو ساده.

نکته:

• مشکلات مفصل ها یکی از مهم ترین مشکلات مفصلی، تغییر و دگرگونی در سطح غضروف، مفصل و هم چنین در سطح انتهایی، استخوان مفصلی است که بلافاصله زیر سطح غضروف ایجاد می شود. سطح غضروف که در حالت عادی صاف و صیقلی است، در ابتدای بیماری به صورت ناصاف و ناهموار ظاهر می شود، سپس این غضروف نازک و سست شده و بعداً تجزیه و مضمحل می شود، به طوری که ممکن است کاملاً از بین برود. استخوان خودش ضخیم می شود و اندکی فرم و شکلش را تغییر می دهد، همچنین تشکیل زایده هایی در لبه های مفصل می دهد و تا حدودی به علت تشکیل این زایده های استخوانی است که دست های بعضی از افراد مسن، گره دار یا ناصاف به نظر می رسند. به خصوص در مراحل پیش رفته، پوسته کپسول مفصلی و پرده داخلی از آن که مایع مفصلی را ترشح می کند، ضخیم شده و اندکی ملتهب می شود. موقعی که مفصل دچار آسیب شدید شده است می تواند شکل و قالب طبیعی خود را از دست داده و روی رباطات و سایر نسوج مفصل فشار وارد کند و به آنها نیز آسیب رساند.
• علل دررفتگی مفصل لگن پس از انجام عمل جراحی: عمل تعویض کامل مفصل ران، در عرض ۲۴ هفته تا ۶ ماه پس از انجام عمل تعویض مفصل، در حدود ۱۵ درصد از بیماران به درد شدید ناشی ازدررفتگی مفصل لگن مبتلا می‌شوند. عمل جراحی عبارت است از برداشتن سر و گردن استخوان ران و جایگزینی یک سر و گردن مصنوعی به‌جای آن بر روی استخوان ران. همچنین، درون حفره‌ی استابولوم تراشیده شده و سطح آن بازسازی می‌شود. اندازه‌ی سر استخوان ران باید مناسب بوده و درون حفره‌ی استابولوم به‌خوبی قرار بگیرد. کوچک یا بزرگ بودن کاسه‌ی استابولوم برای سر استخوان ران، می‌تواند منجر به دررفتگی و درد شدید مفصل لگن شود.