بولیمیا (پرخوری روانی): عبارت است از یک اختلال روانی در رابطه با غذا خوردن که در آن بیمار از بدن خود تصویر نادرستی در ذهن دارد، مرتباً دنبال غذا است و ممکن است به ناگهان غذای زیادی را در مدت کوتاهی بخورد، که البته به دنبال آن بیمار خود را به استفراغ وا داشته یا از مواد مسهل استفاده می­کند.

علائم:

حملات مکرر غذا خوردن افراطی طی مدتی کوتاه (معمولاً در کمتر از 2 ساعت)، همراه با حداقل 3 مورد از موارد زیر:

1. عدم وجود بیماری جسمانی زمینه ساز
2. افسردگی و احساس گناه پس از حمله
3. ترجیحاً برای غذاهای راحت الحلقوم و پر کاری به هنگام حمله
4. متوقف کردن حمله یا وادار کردن خود به استفراغ یا استفاده از مسهل ها
5. نوسانات مکرر وزن به مقدار بیش از 5/4 کیلوگرم که به علت رژیم گرفتن و غذا خورد افراطی پشت سر هم، رخ می دهد.
6. تلاش های مکرر برای کاهش وزن با رژیم های غذایی بسیار شدید، وادار کردن خود به استفراغ و استفاده از مسهل ها یا دیورتیک ها
7. غذا خوردن مخفیانه به هنگام حمله، بیماران می دانند که الگوی غذا خوردن آنها غیر طبیعی است و نگران این هستند که قادر به متوقف کردن خوردن نباشند.

علت:

• ناشناخته است؛ عقیده بر این است که عمدتاً از مشکلات عاطفی ناشی می شود.

عوامل افزایش دهنده خطر:

1. افسردگی
2. بی اشتهایی روانی
3. اختلالات شخصیتی
4. مشغولیت ذهنی در رابطه با جذاب بودن از نظر فرم بدن
5. محیط خانواگی خشک وسواس در انجام کارها و کمال طلب
6. در مانکن ها، کسانی که در کانون توجه هستند؛ یا ورزشکاران (به خصوص ژیمناست ها)
7. استرس، از جمله هرگونه تغییر در شیوه زندگی، مثلاً اسباب کشی یا رفتن به یک مدرسه جدید، یا شروع یک کار جدید.

پیشگیری:

1. عزت نفس باید افزایش یابد.
2. فرد باید تشویق شود تا دیدگاهی منطقی در رابطه با وزن داشته باشد.
3. از استرس و انتظارات بلند پروازانه بی مورد از خود باید خودداری شود.

عواقب مورد انتظار:

• سرنوشت بیمار متغیر است؛ بیماران می­توانند با مشاوره، روان­ درمانی، بازخورد زیستی و روان درمانی گروهی، یاد بگیرند که چگونه رفتار غیر طبیعی مشاهده شده در این بیماری را کنترل کنند.

عوارض احتمالی:

1. عود بیماری
2. بدون درمان، عوارض ممکن است مرگبار باشند.
3. عدم تعادل مایعات و الکترولیت ها در نتیجه استفراغ مکرر؛ بیماری دندان به علت تماس با اسید معده در نتیجه استفراغ مکرر ؛ پارگی معده (ندرتاً) سوء تغذیه.

تشخیص:

1. انجام معاینات بالینی و گرفتن شرح حال از بیمار.

درمان طب نوین:

• روان درمانی: شواهد نشان داده که روان درمانی به بهبود علائم بولیمیا کمک می کند.CBT به بیماران مبتلا به بولیمیا کمک می کند تا الگوهای غذایی خودشان را اصلاح کنند، باورهای منفی و رفتارهای ناسالم را شناسایی کرده و آنها را با رفتارهای سالم و مثبت جایگزین کنند. چنانچه می خواهید از رفتارهای تغذیه ای ناسالم نوجوانتان جلوگیری کنید باید از جلسات روان درمانی خانوادگی استفاده کنید. روان درمانی بین فردی هم مشکلات روابط شما با نزدیکانتان را برطرف کرده و به بهبود مهارت های ارتباطی و حل مشکلات شما کمک خواهد کرد.
• دارو درمانی: داروهای ضد افسردگی هم در کنار سایر روش های درمانی می تواند برای درمان بولیمیا موثر باشد. تنها داروی ضد افسردگی که برای درمان پرخوری توسط سازمان غذا و دارو تأیید شده، فلوکستین (مهارکننده بازجذب سروتونین) است.
• آموزش تغذیه: متخصصان تغذیه با ارائه یک برنامه غذایی منظم و مناسب، به شما کمک می کنند تا عادت های ناسالم خود را بدون اینکه اذیت شوید، درست کنید. اگرچه که اکثر بیماران مبتلا به پرخوری عصبی بهبود پیدا می کنند، اما علائم آنها شاید بصورت کامل از بین نرود. این افراد بسته به شرایط زندگی شان ممکن است بازگشت بیماری را تجربه کنند مخصوصاً زمان هایی که استرس آنها بالا برود. بنابراین مهارت های مدیریت استرس و یادگیری روش های مقابله با مشکلات بصورت سالم و درست می تواند از عود مجدد بیماری جلوگیری کند.

درمان طب سنتی:

• از نگاه طب سنتی هرچه دستگاه گوارش دچار غلبه سردی شود شخص دچار پرخوری خواهد شد و هرچه میزان صفرای لطیف را در دستگاه گوارش افزایش دهیم شخص از پر خوری نجات پیدا خواهد کرد و چون اضطراب و استرس عامل سردی تن است و این سردی بر دستگاه گوارش تأثیر منفی خواهد گذاشت، لذا برای درمان می بایست از خوراکی های گرم و تر یا گرم و خشک لطیف استفاده کرد.

داروها:

• فنلزین
• فلوکستین
• داروهای ضد افسردگی گاهی کمک کننده هستند.

فعالیت:

• هیچ محدودیتی برای آن وجود ندارد.

رژیم غذایی:

• اگر بستری شدن بیمار ضروری باشد، امکان دارد مایعات وریدی تزریق شوند، به هنگام طی کردن سیر بهبودی، مصرف مکمل های ویتامین و معدنی لازم است تا علائم کمبود برطرف شوند و بیمار به الگوی طبیعی خوردن دست یابد، در بیماران سرپایی، رفتارهای غذایی بیمار تحت نظر قرار گرفته و منظم می شوند، بیمار باید غذاها و زمان خوردن را در دفترچه ای ثبت کند، تدریجاً باید غذاهایی که بیمار از آنها می ترسد نیز به رژیم اضافه شوند.