استئومیلیت (عفونت استخوان یا مغز استخوان): عبارت است از عبارت است از عفونت استخوان و مغز استخوان. هر یک از استخوان های بدن ممکن است درگیر شود. در کودکان استخوان هایی که معمولاً در گیر می شوند، عبارت اند از: استخوان ران، درشت نی، استخوان بازوها یا ساعد، در بزرگسالان استخوان های لگن و ستون فقرات معمولاً درگیر می شوند. این بیماری در هر دو جنس و همه سنین دیده می شود، ولی در کودکان در دوره رشد سریع (14 الی 5 سال)، به خصوص در جنس مذکر شایع تر است. به عبارت دیگر عفونت در استئومیلیت می تواند از جریان خون و یا از طریق بافت های اطراف به استخوان منتقل شوند. همچنین در صورتی که استخوان آسیب دیده و در معرض میکروب ها قرار گیرد احتمال عفونی شدن استخوان و در نتیجه بروز استئومیلیت وجود خواهد داشت.
علائم عفونت مزمن استخوان:
- برخی اوقات استئومیلیت علائمی ندارد و یا علائم آن به دشواری از سایر مشکلات قابل تمیز می باشد که در این شرایطتشخیص استئومیلیت آسان نخواهد بود و علائم عفونت استخوان بسته به شدت و نوع عفونت متفاوت است، اما به طور کلی با چنین علائمی خود را نشان می دهد:
- درد شدید در استخوانی عفونی شده است
- اختلال در رفتن و لنگیدن هنگام راه رفتن
- احساس درد با لمس استخوان آسیب دیده
- تورم و گرم شدن استخوان مبتلا به عفونت
- قرمزی پوست قرار گرفته بر روی استخوان مبتلا به استئومیت
- در کودکانی که هنوز قادر به تکلم نیستند، وجود درد ممکن است خود را به صورت امتناع از حرکت دادن اندام فوقانی یا تحتانی، خودداری از راه رفتن، لنگیدن هنگام راه رفتن یا جیغ زدن هنگام لمس یا حرکت دادن عضو مبتلا، نشان دهد.
- ترشح مزمن چرک از پوست: مهمترین علامت عفونت مزمن استخوان ترشح مزمن چرک از پوست است. چرک راه خود را از استخوان به پوست باز کرده و بطور مداوم از آن خارج می شود. گاهی اوقات بیمار دردی هم در اندام حس می کند ولی بیماری می تواند بدون درد باشد. ممکن است پوست محلی که چرک سر باز کرده ترمیم شده و بسته شود. در این موارد چرک در زیر پوست جمع شده و بعد از مدتی دوباره از همان نقطعه یا از مجاور آن سر باز می کند.
- بالا رفتن درجه حرارت بدن یا تب به دلیل فعالیت بیش از حد میکروب ها: در عفونت مزمن استخوان حال عمومی بیمار خوب است و معمولاً تب ندارد. گاهی اوقات بدن مسیر خروج چرک را از استخوان مسدود می کند، در این موارد ممکن است علائم دوباره بصورت استئومیلیت حاد و با تب و لرز درآید ولی با خروج چرک از بدن مجدداً علائم تخفیف یافته و بصورت مزمن در می آید.
علائم عفونت حاد استخوان:
- تورم و گرم شدن اندام مبتلا
- گاهی قرمزی پوست روی استخوان
- تب و لرز، تهوع و استفراغ، رنگ پریدگی، افزایش تعداد نبض، بی اشتهایی و خشکی زبان (به علت کم آبی بدن)
- درد شدید و تندرنس Tenderness ، (تندرنس به معنای ایجاد درد در نقطه ای از بدن بدنبال فشار دادن آن نقطه است) بر روی استخوان عفونت کرده. بیمار به علت درد اندام را بی حرکت نگه می دارد.
- در نوزادان علائم عمومی عفونت مثل تب و لرز ممکن است وجود نداشته باشد ولی به عوض علائمی مانند شیر نخوردن، بیقراری و وزن کم کردن وجود داشته باشد. در این موارد نوزاد اندام مبتلا را بی حرکت نگه می دارد.
علت:
- عامل ایجاد استئومیلیت باکتری استافیلوکوکوس می باشد که عمدتاً روی پوست یا بینی افراد و حتی افراد سالم یافت می شود. این باکتری به طرق مختلفی می تواند وارد بدن شود:
- عفونت گوش میانی پنومونی (ذات الریه)
- کورک، کفگیرک یا هرگونه ضایعه پوستی
- بافت آسیب دیده یا مفصل پرتز آلوده شده: زخم های شدید می تواند حامل میکروب هایی باشد. اگر محل آسیب عفونی شود میکروب ها می توانند به استخوان اطراف منتشر شوند و ایجاد استئومیلیت کنند.
- داروهای مخدر: افرادی که از داروهای مخدر استفاده می کنند بیشتر در خطر ابتلا به استئومیلیت قرار دارند؛ زیرا این افراد معمولاً از سوزن های غیر استریل استفاده می کنند و پوست خود را قبل از تزریق استریل نمی کنند.
- زخم های باز: میکروب ها می توانند در صورت شکستگی شدید استخوان که با آسیب پوستی همراه باشد وارد بدن شوند. آلودگی مستقیم می تواند در طول جراحی هایی به منظور جایگزین کردن مفاصل و یا ترمیم شکستگی اتفاق بیفتد.
- جریان خون: باکتری (برای مثال در ریه ها ناشی از پنومونی یا در مثانه ناشی از آسیب مسیر ادراری) می تواند از طریق جریان خون وارد نقاط تضعیف شده استخوان شود. استئومیلیت در اطفالاغلب در نواحی نرم تر به نام صفحات رشد ایجاد می شود که در پایانه استخوان های دراز بازو و پا قرار دارند.
- اختلالاتی در گردش خون: زمانی که عروق خونی آسیب دیده و یا مسدود می شوند، بدن در توزیع سلول های مبارز خونی با مشکل رو به رو می شود در نتیجه عفونت فرصت رشد می یابد. بیماری هایی که گردش خون را مختل می کند عبارت است از: دیابتی که به طور ضعیف کنترل می شود، بیماری شریان محیطی که اغلب با سیگار کشیدن ارتباط دارد، بیماری سلول داسی شکل.
- مشکلاتی که به لاین های وریدی یا کاتتر نیاز دارد: شرایطی وجود دارد که در آن بیمار نیاز به لوله یا اتصالاتی دارد که دنیای بیرون را به داخل بدن متصل می کند. اما این لوله ها می تواند راهی برای ورود میکروب به بدن باشد و ریسک ایجاد عفونت را به طور کلی افزایش دهد و به ایجادبیماری استئومیلیت بیانجامد مانند: لوله های دیالیز، سوندهای ادراری، لوله های درون وریدی که برای طولانی مدت کار گذاشته می شوند.
- شرایطی که سیستم ایمنی را مختل می کند: اگر سیستم ایمنی شما تحت تأثیر بیماری یا دارویی قرار گیرد در آن صورت ریسک ابتلا به استئومیلیت بیشتر خواهد شد. فاکتورهایی که می تواند سیستم ایمنی را سرکوب کند و شرایط را برای ابتلا به استئومیلیت فراهم کند عبارت است از: شیمی درمانی، دیابتی که به طور ضعیف کنترل می شود، نیاز به مصرف کورتیکو استروئیدها یا داروهایی به نام مهار کننده فاکتور نکروز توموری.
عوامل افزایش دهنده خطر:
- دیابت شیرین
- مصرف وریدی داروها
- رشد سریع در طی کودکی
- بیماری های تضعیف کننده مقاومت بدن
- ابزارهای ایمپلنت ارتوپدیک فاکتور خطری برای ابتلا به عفونت استخوان یا استئومیلیت محسوب می شوند.
- گاز گرفتگی عمیق حیوانات نیز می تواند مسیری را برای ورود عفونت به استخوان و بروزبیماری استئومیلیت فراهم کند.
- شکستگی شدید استخوان یا زخم های عمیق راهی برای ورود عفونت به استخوان یا بافت های اطراف و بروز استئومیلیت فراهم می کند.
- جراحی برای ترمیم استخوان های شکسته و یا جایگزین ساختن مفاصل فرسوده می تواند مسیری را برای ورود میکروب به استخوان فراهم کند.
- استخوان ها به طور معمول نسبت به عفونت مقاوم اند. برای بروزبیماری استئومیلیت باید موقعیتی وجود داشته باشد که استخوان ها را آسیب پذیر سازد.
پیشگیری:
- اگر بدانید که در خطر ابتلا به عفونت استخوان یابیماری استئومیلیت قرار دارید باید در مورد راه هایی پیشگیری از عفونت یا عود آن از پزشک راهنمایی بخواهید. هر چه ریسک ابتلا به عفونت کاهش یابد ریسک ابتلا به استئومیلیت نیز کاهش می یابد.
- به طور کلی، باید از بریدگی و خراش اجتناب کنید؛ زیرا این موارد راه ورودی برای میکروب ها به بدن فراهم می کنند. اگر دچار بریدگی یا خراش شدید محل آن را تمیز کرده و با بانداژی مناسب بپوشانید. زخم را به لحاظ وجود علائم عفونت به طور مرتب چک کنید.
عواقب مورد انتظار:
- با رشد و تکثیر میکروب ها در درون استخوان، گلبول های سفید به استخوان وارد شده و شروع به دفاع در برابر میکروب ها می کنند. موادی که گلبول های سفید برای مبارزه با میکروب ها از خود ترشح می کنند موجب اتساع عروق خونی استخوان و نشت مایعات به فضای بین سلولی استخوان می شود. این امر فشار داخل استخوان را بالا می برد که نتیجه آن تحت فشار قرار گرفتن عروق خونی و بسته شدن آنها و در نتیجه نرسیدن خون به سلول های استخوان و مرگ آنها می شود. مواد سمی ترشح شده از میکروب ها هم سلول های استخوانی را از بین می برند. سلول های مرده همراه با بقایای گلبول های سفید کشته شده در محیط عفونت ماده ای را بوجود میاورد که به آن چرک می گویند. بر اثر پر خونی که در استخوان ایجاد می شود مواد معدنی و کلسیم داربست استخوان کاهش میابد. مواد سمی مترشحه از باکتری ها و گلبول های سفید هم به برداشته شدن املاح کلسیم از استخوان و در نتیجه خورده شده و نرم شدن آن در محل عفونت کمک می کنند. بتدریج چرک در درون محوطه های خالی که بدین صورت در استخوان ایجاد شده است جمع شده و ایجاد آبسه یا مراکز تجمع چرک می کند. با بیشتر شدن چرک و بزرگتر شدن آبسه، چرک استخوان را سوراخ کرده و به زیر پریوست (پریوست یا ضریع پرده محکم بافتی است که دور تا دور استخوان را پوشانده است) راه پیدا می کند. آبسه موجب می شود پریوست از استخوان جدا شود و چون قسمت زیادی از جریان خون و تغذیه استخوان از راه پریوست است، جدا شدن این دو از هم موجب نکروز و مرگ استخوان می شود. هر موقع که پریوست از استخوان جدا می شود بین این دو استخوان جدید ساخت می شود. استخوانی را که در استئومیلیت بین پریوست و استخوان ایجاد می شود اینولکروم Involucrum می نامند. استخوان مرده را هم سکستروم Sequestrum می نامند. سپس یکی از حالات زیر ایجاد می شود: آبسه زیر پریوست بعد از مدتی پریوست را هم پاره کرده و از بین عضلات به زیر پوست رفته و سپس از پوست سر باز کرده و از اندام خارج می شود، عفونت و چرک به درون مفصل نزدیک استخوان رفته ایجاد عفونت مفصلی یا آرتریت چرکی می کند، ممکن است مقاومت بدن کاملاً به عفونت غلبه کرده و آن را ریشه کن کند، ممکن است مقاومت بدن عفونت را ایزوله کرده ولی یک کانون مزمن عفونت برای همیشه در استخوان باقی بماند.
عوارض احتمالی:
- ضعیف شدن استخوان و تحلیل رفتن آن
- از بین رفتن یا تخریب استخوان آسیب دیده
- متوقف شدن رشد استخوان و نامتقارن شدن آنها
- سرایت عفونت از طریق جریان خون به تمام بدن
- تحریک صفحه رشد استخوان و رشد بیش از حد آن
- سرایت عفونت به مفصل های مجاور استخوان درگیر
- انتشار میکروب و عفونت از طریق جریان خون به تمامیه استخوان های بدن
- همچنین عفونت استخوان با تأثیری که در ساختار استخوان دارد می تواند احتمال ابتلا به بیماری های مفصلی و استخوانی را افزایش دهند. از رایج ترین بیماری های مفصلی که به دنبال استئومیلیت ایجاد می شود شامل: استئونکروز یا سیاه شدن سر استخوان، آرتریت سپتیک، سرطان پوست، اختلال در رشد کودکان
- مرگ استخوان یا استئونکروز: عفونت در استخوان یا استتئومیلیت می تواند گردش خون در استخوان را مختل کند و به مرگ استخوان منتج گردد. با برداشتن استخوان مرده، استخوان می تواند بهبود یابد. اگر بخش زیادی از استخوان در اثر استئومیلیت از بین برود باید برای پیشگیری از عفونت قطع عضو صورت بگیرد.
- آرتریت سپتیک: در برخی موارد عفونت داخل استخوان می تواند به مفصل اطراف وارد شود.
- اختلال در رشد: در کودکان موقعیت استئومیلیت در نواحی نرم تر به نام صفحات رشد می باشد که در پایانه بازوها و پاها قرار دارد. در صورت عفونی شدن این صفحات در استئومیلیت، رشد نرمال کودک می تواند مختل شود.
- سرطان پوست: اگر استئومیلیت ناشی از زخم باز حاوی چرک باشد، پوست اطراف آن در خطر ابتلا به سرطان سلول سنگفرشی قرار دارد.
تشخیص:
- انجام معاینات بالینی و گرفتن شرح حال از بیمار: پزشک ممکن است نواحی اطراف استخوان را به لحاظ ورم و یا داغ شدن بررسی کند. پزشک برایتشخیص استئومیلیت و نوع میکروبی که سبب ایجاد عفونت استخوانی شده است تست های زیرا را انجام دهد:
- آزمایش خون: آزمایش خون می تواند افزایش تعداد سلول های سفید خون و سایر فاکتورهایی را که نشان دهنده وجود عفونت (مانند استئومیلیت) هستند، بررسی کند. آزمایش خون وجود یا عدم وجود استئومیلیت را نشان نمی دهند بلکه سرنخ هایی را در اختیار قرار می دهد تا پزشک تصمیم بگیرد چه تست های بیشتری باید انجام شود.
- اشعه ایکس: تصویربرداری با استفاده از اشعه ایکس برایتشخیص استئومیلیت به کار می رود که می تواند آسیب به استخوان را نشان دهد. اما آسیب ممکن است تا چند هفته مشخص نشود. اگر اخیراً استئومیلیت ایجاد شده باشد تست های تصویربرداری دقیق تری مورد نیاز خواهد بود.
- توموگرافی کامپیوتری شده یا سی تی اسکن: این اسکن ها از زوایای مختلفی انجام می شود و دید بهتر و جزئی تری را از ارگان های داخلی نشان می دهد در نتیجه به تشخیص قطعی تر استئومیلیت کم می کند.
- تصویر برداری رزونانس مغناطیسی: با استفاده از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی اسکن های ام آر آی انجام می شود و تصاویر جزئی از استخوان ها و بافت های نرم اطراف آن ایجاد می شود.
- بیوپسی استخوان: بیوپسی استخوان استاندارد طلایی برایتشخیص استئومیلیت محسوب می شود؛ زیرا می تواند نشان دهد چه نوع میکروبی استخوان را آلوده کرده است. دانستن نوع میکروب این امکان را می دهد که آنتی بیوتیک مناسب برای درمان عفونت استخوان یا استئومیلیت انتخاب شود. در استئومیلیت، بیوپسی به بیهوشی و جراحی برای دستیابی به استخوان نیاز دارد. در برخی موارد جراح سوزن درازی را از طریق پوست وارد استخوان می کند تا نمونه برداری را انجام دهد. این روش به بی حسی موضعی برای ورود سوزن نیاز دارد. استفاده از اشعه ایکس و سایر تکنیک های تصویربرداری می تواند برای راهنمایی مورد استفاده قرار گیرد تا موقعیت مناسب نمونه برداری به دست آید.
درمان طب نوین:
- استئومیلیت (عفونت استخوان) زمانی قابل درمان نبود، اما امروزه به طور موفقیت آمیزی قابل درمان می باشد. اغلب افراد مبتلا به استئومیلیت بخش هایی از استخوان مرده را با استفاده از جراحی خارج می کنند و پس از آن از آنتی بیوتیک های قوی استفاده می کنند. آنتی بیوتیک ها اغلب به صورت وریدی حداقل به مدت چهار تا شش هفته برایدرمان استئومیلیت استفاده می شوند.
- سایر نواحی غیر مبتلای بدن را فعال نگه دارید تا از بروز زخم های فشاری در طی دروه طولانی استراحت در بستر به طور اجباری، پیشگیری شود. همچنین عضو مبتلا را در سطح بدن نگه دارید یا با قرار دادن بالش زیر آن مختصری بالا نگه داشته و آن را بی حرکت کنید، از آویزان نگه داشتن عضو مبتلا خودداری کنید.
- ترک سیگار: اگر سیگاری هستید، مصرف آن را ترک کنید، این کار کمک می‌کند تا بهبودی سرعت پیدا کند. از طرفی دیگر اگر فرد به بیماری مزمن دیگری همچون دیابت مبتلا باشد، باید با کنترل قند خون بیماری خود را کنترل کند. این کار هم به بهبودی هر چه سریع‌تر کمک می‌کند.
- جراحی: بسته به شدت عفونت جراحی استئومیلیت می تواند یک یا بیش از یک مورد زیر را در برگیرد: تخلیه بخش عفونی: باز کردن نواحی اطراف استخوان آلوده امکان تخلیه چرک و ترشحات جمع شده در پاسخ به عفونت در استخوان یا استئومیلیت را برای جراح فراهم می کند.
- برداشتن بافت و استخوان آلوده: در این روش که debridement نامیده می شود جراح استخوان بیمار را تا حد ممکن بر می دارد و برای اطمینان از درمان کامل استئومیلیت، حاشیه ای از استخوان سالم را نیز بر می دارد. بافت های اطراف که علائمی از عفونت را نشان دهد نیز باید برداشته شود.
- بازگرداندن جریان خون به استخوان: جراح می تواند فضای خالی ایجاد شده ناشی از debridement را با تکه ای استخوان یا بافت هایی مانند پوست و ماهیچه که از بخش دیگری از بدن به دست آمده است بپوشاند.
- برداشت هرگونه جسم خارجی: در برخی موارد اجسام خارجی مانند صفحه های جراحی ناشی از جراحی های قبلی استئومیلیت باید برداشته شوند.
- قطع عضو: در نهایت ممکن است جراح ناچار شود تا برای پیشگیری از انتشار بیشترعفونت استخوان، عضو آسیب دیده را قطع کند.
- مصرف آنتی بیوتیک ها: بیوپسی استخوان نشان می دهد چه میکروبی منجر به ایجاد عفونت استخوانی یا شاید استئومیلیت شده است، بنابراین پزشک می تواند انتخاب کند چه آنتی بیوتیکی برای این نوع عفونت مناسب است. آنتی بیوتیک ها عموماً به طریق وریدی در بازو وارد بدن می شوند و درمان با آنتی بیوتیک برای استئومیلیت، حداقل چهار تا شش هفته زمان خواهد برد. برخی اوقات می توان از پر کننده های موقتی استفاده کرد تا فرد برای پیوند استخوان و پیوند بافت آماده شود. این پیوند ها به ترمیم عروق خونی آسیب دیده و تشکیل استخوان جدید کمک می کنند. ممکن است در صورتی کهعفونت استخوان یا استئومیلیت بسیار شدید باشد استفاده از آنتی بیوتیک های خوراکی نیز ضروری باشد.
درمان طب سنتی:
- زالودرمانی اطراف موضع
- از آنتی بیوتیک های طبیعی نظیر پنیرک، گل پامچال، بادرنجبویه، باباآدم، اوکالیپتوس، انجیر، تره، پونه، سیر، دارچین، سیر سیاه و … استفاده کنید.
- داخل شلغم را خالی کنید و در فضای خالی شده عسل بریزید 3 ساعت بعد، شلغم آب انداخته و معجون حاصل يكي از بهترین و قوی ترین داروهای سرماخوردگی ست.
- خوردن ترکیب سیاهدانه و عسل (دوسین) هر 6 ساعت یک قاشق مرباخوری (توجه داشته باشید افرادی که دچار غلبه صفرا و حرارت کبد هستند حتماً سیاهدانه را در سرکه بخیسانند و از مصلح سیاهدانه استفاده کنند).
- در صورت باز بودن زخم و خروج چرک از ترکیب 2 واحد نمک و 5 واحد عسل به صورت موضعی و دو دادن عنبرنساء استفاده کنید. و چنانچه زخم نبود موضع را حجامت کنید و از ترکیب نمک و عسل به صورت ضمادی استفاده کنید.
- هنگام داشتن عفونت از مصرف فرآورده های حیوانی (لبنیات، انواع گوشت، تخم مرغ و مرغ)، قند و شکر و هرچیزی که از این فرآورده داخل آن باشد، سوسیس و کالباس، فست فود، آب یخ، نوشابه، انواع کنسرو، شکلات، کاکائو، پرتقال، نارنگی، خیار، نسکافه، قهوه، شیرینی های قنادی، غذاهای سرخ کرده، غذاهای گوشتی و لبنی (چون این مواد در آزمایشگاه برای کشت میکروب استفاده می شود) پرهیز کنید.
- روش تهیه آنتی بیوتیک طبیعی پنج میوه: برای درمان بیماریهای عفونی می توان در منزل یک آنتی بیوتیک طبیعی تهیه کرد: دو لیوان از مخلوطِ رنده شدهِ: “سیب، به، شلغم، زردک یا هویج، کدو حلوایی ” را با یک استکان آب ۲۵ دقیقه بجوشانید سپس یک قاشق شیره انگور طبیعی اضافه و مخلوط کنید، و این خوراکی را بجای وعده ناهار و شام بخورید. چون در این خوراک هویج وجود دارد بعد از ۲۴ ساعت قابل استفاده نیست.
داروها:
- مروپنم
- سفالوتین
- ایمی پنم
- سفتازیدیم
- پیپراسیلین
- تیکارسیلین
- جنتامایسین
- آمپی سیلین
- ونکومایسین
- کلوگزاسیلین
- سفتریاکسون
- کلیندامایسین
- سفتی زوکسیم
- آموکسی سیلین
- فلوکلوگزاسیلین
فعالیت های بدنی:
- تا 3 الی 2 هفته پس از برطرف شدن علائم در بستر استراحت کنید، پس از آن فعالیت های طبیعی خود را به تدریج از سر بگیرید.
رژیم غذایی:
- رژیم خاصی نیاز نیست، از یک رژیم متعادل استفاده کنید، در صورت نیاز از مکمل های مواد معدنی و ویتامین ها استفاده کنید.
نکته:
- با رشد و تکثیر یک عامل عفونی در درون استخوان، گلبول های سفید به استخوان وارد شده و شروع به دفاع از استخوان در برابر میکروب ها می کنند. گلبول های سفید برای مبارزه با میکروب ها از خود ترشحاتی، ترشح می کند که همین ترشحات موجب گرفتگی عروق خونی و نشت مایعاتی به درون فضای بین سلولی می شود. همین امر یعنی افزایش فشار درون استخوان و گرفتگی عروق موجب نرسیدن خون و اکسیژن کافی به سلول های استخوانی و مرگ سلول ها می شود. همچنین مواد سمی که توسط میکروب ها ترشح می شود نیز در از بین رفتن استخوان تأثیرگذار هستند. شاید اصطلاح چرک را بسیار شنیده باشید این عارضه در عفونت استخوانی زمانی ایجاد می شود که سلول های مرده به همراه بقای گلبول های سفید در محیط استخوان تجمع بیابند. با گذشت زمان به تدریج در درون محوطه های خالی که استخوان تشکیل شده است جمع می شوند و ایجاد آبسه را می دهند. آبسه از چرک بزرگتر است.
با افزایش چرک و بزرگتر شدن آبسه، استخوان خالی می شود و فرو می ریزد. - استخوان محلی است که در مقایسه با بسیاری بافت های دیگر جریان خون خوبی ندارد. در نتیجه دفاع ایمنی بدن در آنجا ضعیف است، به علت همین وضعیت جریان خون آنتی بیوتیک هایی که پزشک تجویز می کند هم نمی توانند به راحتی در درون بافت استخوان نفوذ کنند. پس اگر دفاع ایمنی بدن نتواند عفونت را بخوبی تحت کنترل درآورد و یا مدت درمان با آنتی بیوتیک ناکافی باشد و یا آنتی بیوتیک مناسبی برای درمان عفونت بکار برده نشده باشد عفونت ریشه کن نمی شود، چرک و بافت های عفونی و مرده در عفونت حاد استخوان باید با عمل جراحی خارج شوند. ماندن این بافت ها در درون استخوان موجب مزمن شدن عفونت می شود. و گاهی اوقات قسمتی از استخوان عفونی شده می میرد. این استخوان مرده که به آن سکستر Sequstrum هم می گویند محلی برای پناه گرفتن میکروب ها می شود. جریان خون و آنتی بیوتیک به این بافت مرده نمی رسند و در نتیجه میکروب ها در آنجا در امان می مانند. همین استخوان مرده بصورت کانونی برای یک عفونت مزمن استخوان درمیاید. عامل استئومیلیت مزمن معمولاً یک میکروب نیست. در استئومیلیت مزمن معمولاً میکروب های استافیلوکوک طلایی، استرپتوکوک، پسودوموناس و ای کولای فعالیت دارند.