شناخت دارو: عبارت است از اینفلکسی مب باعث کاهش التهاب در بدن می شود. در درمان آرتریت روماتوئید، آرتریت پسوریاتیک، کولیت اولسراتیو، بیماری کرون، اسپوندیلیت آنکیلوزان بکار می رود. همچنین در درمان پلاک پسوریازیس شدید یا مقاوم به درمان بکار می رود.

دسته دارویی:

• داروهای مسکن و ضد التهاب ها (داروهای آنتی روماتوئید)

فارماکولوژی و مکانیسم اثر دارو:

• اینفلیکسیماب با اتصال به گیرنده های محلول و بین سلولی TNF آلفا از اتصال آن به گیرنده جلوگیری می کند و اثرات بیولوژیکی TNF آلفا ( مانند تولید سایتوکاین های التهابی) را مهار می کند.
• فارماکودینامیک: اینفلیکسی ماب یک آنتی بادی مونوکلونال نوترکیب از نوع IgG1K است که به TNF آلفا متصل شده و مانع اتصال TNF آلفا به گیرنده هایش می شود. در نتیجه باعث کاهش تولید سایتوکائین های التهابی (مثل اینترلوکین های 1 و 6 ) می شود. همچنین مهاجرت لکوسیت ها، افزایش بیان مولکول های چسبنده توسط سلول های اندوتلیالی و لکوسیت ها و فعالیت نوتروفیل و ائوزینوفیل را محدود می کند و تولید آنزیم های تجزیه کننده بافتی که بوسیله سینوویوسیت ها و کوندروسیت ها تولید می شوند را کاهش می دهد. اینفلیکسی مب التهاب غشای مفصلی و تخریب مفاصل در آرتریت وابسته به کلاژن را کاهش می دهد و مفاصل تخریب شده را التیام می بخشد. تک دوز انفوزیون وریدی اینفلکسیمب ارتباط خطی بین دوز تجویزی و حداکثر غلظت خونی را نشان می دهد. توسط سیستم عروقی توزیع می شود. نیمه عمراینفلیکسی مب 7.7 تا 9.5 روز است.

اشکال دارو:

• ویال تزریقی

مقدار مصرف صحیح:

• اسپوندیلیت آنکیلوزان: بزرگسالان: 5 mg/kg وریدی طبق برنامه کاهنده در هفته های 6،2،0 و با برنامه نگهدارنده 5 mg/kg هر 6 هفته ادامه یابد.
• بیماری کرون: بزرگسالان: 5 mg/kg وریدی طبق برنامه کاهنده در هفته های 6،2،0 و با برنامه نگهدارنده 5 mg/kg هر 8 هفته، برای بیمارانی که به درمان پاسخ داده اند و بعد آن را از دست داده اند 10mg/kg در نظر گرفته شود. بیمارانی که بعد از گذشت 14 هفته پاسخ مناسبی نگرفته اند مصرف اینفلیکسی ماب قطع شود.
• کودکان بالای 6 سال: 5 mg/kg وریدی طبق برنامه کاهنده در هفته های 6،2،0 و با برنامه نگهدارنده 5 mg/kg هر 8 هفته ادامه یابد.
• برای آرتریت پسوریاتیک، پلاک پسوریازیس: بزرگسالان: 5 mg/kg وریدی طبق برنامه کاهنده در هفته های 6،2،0 و با برنامه نگهدارنده 5 mg/kg هر 8 هفته ادامه یابد. (در درمان آرتریت پسوریاتیک میتواند همراه متوتروکسات استفاده شود).
• برای آرتریت روماتوئید: بزرگسالان: 3 mg/kg وریدی طبق برنامه کاهنده در هفته های 6،2،0 و با برنامه نگهدارنده 5 mg/kg هر 8 هفته ادامه یابد بهمراه متوتروکسات برای بیمارانی که پاسخ به درمان کامل نیست یا به 10 mg/kg افزایش می یابد یا درمان هر 4 هفته تکرار شود.
• برای کولیت اولسراتیو: بزرگسالان: 5 mg/kg وریدی طبق برنامه کاهنده در هفته های 6،2،0 و با برنامه نگهدارنده 5 mg/kg هر 8 هفته ادامه یابد.

عوارض جانبی دارو:

• تهوع , سردرد , درد قفسه سینه , دردشکمی , تشنج , بثورات جلدی , گرگرفتگی , برادی کاردی , اسهال , تنگی تنفس , خارش شدید , افزایش فشارخون , کاهش فشارخون , کاهش پلاکت خون , کاهش نوتروفیل خون , کاهش لیمفوسیت خون , کاهش لکوسیت خون , کم خونی , قرمز شدن پوست , نوروپاتی , سوءهاضمه , عفونت دستگاه تنفسی , تب , درد عضلانی , واکنش های انفوزیون , سندروم استیون جانسون , خون در مدفوع.

تداخلات دارویی:

• آمیکاسین , اسپیرونولاکتون , آزاتیوپرین , دنوزوماب , تراستوزوماب , تیموگلوبولین , جنتامایسین , داکاربازین , دفریپرون , فینگولیمود , ملفالان , ناتالیزومب , کلرامبوسیل , اینترفرون بتا- 1a , زیدوودین , مرکاپتوپورین , ایدلالیزیب , تنی پوزاید , لنالیدوماید , آدالیمومب , پردنیزون , گولیمومب , واکسن هموفیلوس آنفلوانزا نوع بی , داساتینیب , رومیدپسین , ایبریتومومب تیوکستان , توسیتومومب , آباتاسپت , پرالاترکسات , کلوفارابین , بنداموستین , آلفاسپت , باسی لیکسی مب , کاناکینومب , داکلیزومب , افلیبرسپت , ترابکتدین , واکسن حصبه (تیفوئید) , روکاپاریب , دوولیزیب , واکسن مننگوکوک کنژوگه , واکسن هپاتیت بی , واکسن هاری , ریلوناسپت , اوریکما لانگیفولیا- تونگات الی , اوستکینومب , برودالومب , گوسلکومب , آکسیکابتاگان سیلولوسل , ودولیزوماب , ریسانکیزوماب , افاتوموماب , اکرلیزوماب , دوپیلوماب , لوتتیوم لو 177 دوتاتات , رمدسیویر , بنرالیزومب , رسلیزومب , آلیروکوماب , فم تراستوزومب , نیراپاریب.

موارد منع مصرف:

• ازدیاد حساسیت به این دارو و ترکیبات آن، نارسایی قلبی , حساسیت به پروتئین های موش.

شرایط نگهداری:

• در مکانی خشک و خنک به دور از نور خورشید و دسترسی کودکان نگهداری شود.

نکات مهم:

• با مصرف اینفلیکسی ماب، احتمال بروز عفونت شامل عفونت های شدید، کشنده و نئوپلاسم وجود دارد. از مصرف اینفلیکسی ماب برای بیماران مبتلا به عفونت فعال باید خودداری شود. در بیماران دارای عفونت مزمن یا دارای سابقه عفونت عودکننده باید با احتیاط مصرف شود. در طول درمان بیماران باید از نظر بروز علائم و نشانه های عفونت تحت معاینه و بررسی قرار گیرند. در صورت بروز عفونت شدید یا وجود عفونت در خون مصرف اینفلیکسی مب قطع شود.
• بیشتر بیمارانی که دچار عفونت می شوند همزمان از عوامل مهارکننده ایمنی مانند کورتیکواستروئیدها و متوتروکسات استفاده می کنند.لنفوم و دیگر بدخیمی ها، در مواردی کشنده در بیماران مصرف کننده اینفلیکسی ماب گزارش شده است. لنفوم هپاتواسپلنیک در بیماران دارای یبماری کرون و کولیت اولسراتیو درمان شده با اینفلیکسی ماب که همزمان آزاتیوپرین یا 6 مرکاپتوپورین دریافت می کردند، گزارش شده است.در طول درمان بیماران باید از نظر بروز علائم و نشانه های عفونت تحت معاینه و بررسی قرار گیرند. بخصوص بیماران دارای توبر کلروزیس TB و حاملین درازمدت هپاتیت B.
• بیماران دارای نارسایی احتقانی قلب از نظر بروز علائم جدید و شدیدتر در طول درمان با اینفلیکسی مب و پس از آن تحت نظر قرار بگیرند.
• بیماران دارای پسوریازیس بخصوص کسانی که نوردرمانی نشده اند برای احتمال بروز سرطان غیرملانوم پوست تحت نظر گرفته شوند.
• بیمارانی که علائم اختلال کبدی را نشان می دهند برای احتمال آسیب کبدی ارزیابی شوند. این دارو تنها برای انفوزیون وریدی می باشد وبرای تزریق داخل پوستی، زیر جلدی، عضلانی و داخل سرخرگی نمی باشد.
• هر ویال را با 10 ml آب مقطر تزریقی با سرنگ دارای سرسوزن 21 یا کوچکتر ترکیب کرده و برای انحلال پودر لیوفیلیزه به آرامی و به صورت دورانی حرکت دهید. از حرکت دادن شدید و طولانی بپرهیزید. از تکان دادن بپرهیزید. کف روی محلول غیرطبیعی نیست، 5 دقیقه محلول را به حال خود بگذارید.
• برای رقیق سازی محلول آماده شده با 250 ml سدیم کلراید 0.9% ترکیب کنید. غلظت محلول انفوزیون باید بین 0.4 تا 4 mg/ml باشد.
• انفوزیون وریدی در عرض حداقل 2 ساعت از طریق ست انفوزیون استریل، غیر پیروژن با فیلتر اتصال پروتئینی پایین با روزنه 1.2 میکرومتر یا کمترانجام شود.
• هرگز اینفلیکسی ماب را با داروی دیگر از یک خط وریدی انفوزیون نکنید.
• برای کاهش عوارض ممکن است بیمار قبل از درمان داروهایی شامل آنتی هیستامین ها، استامینوفن، کورتیکواستروئیدها دریافت کند.
• به منظور تخفیف واکنش های انفوزیون، سرعت انفوزیون کاهش یابد. اگر پس از این تمهیدات، بیماری نتوانست انفوزیون را تحمل کند اینفلیکسی مب را قطع کنید.
• در صورت بروز واکنش های ازدیاد حساسیت شدید مصرف اینفلیکسی ماب را متوقف کنید.