نام های دیگر: لسان الحیه.

مشخصات: گیاهی است از سرخس ها و از تیره ی چماز Ophioglossncene چند ساله و کوچک که بلندی آن کمتر از پانزده سانتی متر است دارای ساقه ی زیرزمینی کوچک و یا دو برگ عقیم بدون هاگدان (معمولاً یک برگ (عقیم میباشد برگ بدونها گدان آن ،بیضی بدون دندانه و به طول ۲۵ – ۲۰ سانتی متر است و همچنین دارای یک برگ دارای ماکدان میباشد که ها گدانها مملو ازهای هستند و به شکل دانه هایی روی برگ ظاهر میشوند برگ دارای ماگدان کوچکتر به طول ۱۰ – ۵ سانتی متر باریک دراز و تقریباً لوله ای است. این گیاه در مراتع مرماوب آب بندها و باتلاقهای اروپا انتشار دارد در هند نیز می روید، در ایران در نقاط مرماوب و سایه دار و با تلاقی شمال در سواحل دریای خزر در گیلان در اطراف رشت در گرگان و بندرگز دیده می شود.

خواص:

1. روزی سه بار در مرتبه یک فنجان از آب جوشانده آن را بنوشید. آنژین را درمان می کنند.
2. ضماد آن برای درمان، آبسه ها، قانقاریا ناراحتی های دندان و بند آوردن خونریزی مفید می باشد.
3. تازه ی آن را له کنید و بپزید و به عنوان ضد عفونی کننده و التیام دهنده روی زخم ها بگذارید. مؤثر خواهد بود.
4. مصرف آب جوشانده ریشه آن به صورت لوسیون در استعمال خارجی برای تحلیل دانه های جلدی و جوش صورت و پوست مؤثر می باشد.
5. از آن همراه با گوشت آش یا سوپ برزید و بخورید تونیک است و خون را تصفیه میکند برای معالجه ی بیماری های مربوط به گره های مجاری لنف که لمفادنوپاتی نامیده می شود مفید می باشد.