نام های دیگر: پیچک، عشقه زمینی، فوح، الاطینی، بقله بارده، جاندبیل، حبل المساکین، شجره باردو، واجد علیق، مداد، نیلوفر صحرایی، عشق پیچان، جم اصفرک، پاپیتال.
نوع گیاه: بوته
مزاج: گرم و خشک
نام خانواده: پیچک صحرایی
قسمت مورد استفاده: ریشه، برگ
مقدار و دستور مصرف: 10 الی 5 گرم روزی سه بار به صورت دم کرده.
ترکیب شیمیایی: رزین، گلی کوزید (کونولولین)، مواد تلخ، تانن، برگ آن حاوی تانن، رزین و ساپونین است.
مشخصات: گیاهی است علفی کوچک، خزنده که در جنگل ها می روید. برگ های آن به شکل قلوه و یا کلیوی و دندانه دار است. گل های آن آبی و بنفش پوشیده از کرک که از بغل برگ ها بیرون می آیند. این گیاه در مناطق مرطوب فرانسه، سویس، بلژیک و در ژاپن، قفقاز و سیبری انتشار دارد.
خواص:
- قابض
- تب بر
- مسکن
- عرق آور
- دفع صفرا
- درمان سل
- درمان آسم
- ترمیم بافت
- درمان سردرد
- خلط آور قوی
- درمان یبوست
- تنظیم قاعدگی
- موثر در زیبایی
- درمان برونشیت
- درمان روماتیسم
- درمان درد گوش
- درمان ضعف معده
- التیام دهنده زخم ها
- تقویت کننده رشد قد
- درمان سوختگی آتش
- درمان ورم کبد و طحال
- کمک به درمان سیفلیس
- تقویت کننده عمومی بدن
- درمان چربی اضافی پوست
- درمان عفونت دستگاه تنفس
- درمان زخم روده (با خیار چنبر)
- تقویت کننده مفاصل (با خیار چنبر)
- رفع مستی و مسمومیت ناشی از نوشابه های الکلی (مخلوط جوشانده برگ برشته آن با شراب)
مضرات:
- این گیاه سمی است و ایجاد تحریکات جلدی و دستگاه گوارش می نماید، همچنین نباید در دوران حاملگی و شیردهی استفاده نمود.