بروز پریاپیسم (نعوظ بی اختیار): عبارت است از  به نعوظ طول کشیده که بدون اراده و میل فرد رخ می دهد و اغلب با تحریک جنسی همراه نمی باشد، پریاپیسم گفته می شود. پریاپیسم ممکن است ساعت ها به طول انجامد و معمولاً دردناک نیست. به طور کلی این حالت در گروه های خاص مانند افرادی که کم خونی داسی شکل دارند، رخ می دهد. درمان سریع پریاپیسم برای جلوگیری از آسیب بافتی که در نهایت منجر به ناتوانی در شروع و یا حفظ نعوظ می شود، لازم است. این حالت معمولاً در کودکان در بازه سنی ٥ تا ١٠ سالگی و در مردان بالغ در بازه سنی ۳۰ الی ۴۰ سالگی رخ می دهد.

علائم:

1. علائم بر اساس نوع پریاپیسم متغیر است. به طور کلی پریاپیسم به دو دسته ایسکمیک و غیر ایسکمیک تقسیم می شود.
2. ایسکمیک: که به آن پریاپیسم با جریان کم (low flow) نیز گفته می شود، به علت عدم خروج خون از آلت رخ می دهد که این نوع بسیار شایع است. علائم در ایسکمیک شامل موارد زیر است: طول کشیدن نعوظ برای بیش از ۴ ساعت که غیرمرتبط با تحریک جنسی می باشد. تنه آلت سفت شده، اما کلاهک آلت نرم است، درد پیشرونده آلت. پریاپیسم راجعه، فرمی از نوع ایسکمیک می باشد که شایع نبوده و بیشتر در مردانی که کم خونی داسی شکل دارند، دیده می شود. کم خونی داسی شکل نوعی بیماری ارثی بوده و مشخصه آن گلبول های قرمز داسی شکل می باشد. گلبول های قرمز داسی شکل می توانند عروق خونی در آلت را مسدود کنند. پریاپیسم راجعه به صورت اپیزودهای نعوظ طول کشیده و تکرار شونده توصیف می شود و اغلب شامل اپیزودهای ایسکمیک می باشد. در برخی از موارد، این حالت با نعوظ های دردناک و ناخواسته با مدت زمان کوتاه شروع می شود و ممکن است با گذشت زمان به نعوظ هایی با تکرار بیشتر و طولانی تر تبدیل شود.
3. غیر ایسکمیک: این فرم که با عنوان پریاپیسم با جریان بالا (high flow) نیز شناخته می شود، در مواقعی که جریان خون آلت به طور نامناسب جریان می یابد، رخ می دهد و معمولاً بدون درد است. علائم این نوع پریاپیسم شامل موارد زیر می شود: طول کشیدن نعوظ برای بیش از ۴ ساعت که با تحریک جنسی غیرمرتبط است‌. هم چنین آلت در حالت نعوظ کامل است اما تنه آن به طور کامل سفت (RIGID) نشده است. این نوع از پریاپیسم نیازمند درمان اورژانسی نبوده و در حدود ٦٠ تا ٧٠% موارد خود به خود بهبود می یابد.

علت:

• به طور طبیعی، یک نعوظ نرمال در نتیجه پاسخ به یک تحریک روحی روانی و یا جسمی رخ می دهد. این تحریک، باعث باز شدن عروق خونی مشخص، صاف شدن عضلات و در نهایت منجر به افزایش جریان خون به درون بافت اسفنجی درون آلت می شود. به دنبال این جریان خون، آلت پر از خون به نعوظ کامل می رسد.پس از اینکه تحریک به پایان می رسد، خون محبوس شده به خارج از آلت جریان می یابد و آلت به حالت اولیه و شل برمی گردد. پریاپیسم زمانی رخ می دهد که قسمتی از سیستم نعوظ (که شامل خون، عروق خونی، عضلات صاف و عصب می باشد)، خونرسانی نرمال را مختل کرده و به دنبال آن، نعوظ پایدار بماند‌. اگر چه علت زمینه ای پریاپیسم اغلب نامشخص است، اما چندین حالت به عنوان علت اصلی شناخته می شوند، از جمله:
• الکل و مصرف مواد مخدر: الکل، ماری جوانا، کوکائین و دیگر مواد مخدر می توانند باعث ایجاد پریاپیسم (مخصوصا از نوع ایسکمیک) شوند.
• جراحت: عامل شایع در نوع غیر ایسکمیک (نعوظ دائم که به واسطه جریان خون بیش از حد به درون آلت ایجاد می شود)، تروما یا ضربه به آلت، لگن و یا پرینه می باشد.
• بیماری های خونی: این بیماری ها بیشتر فرم ایسکمیک را ایجاد می کنند‌. از جمله این بیماری ها می توان به موارد زیر اشاره کرد: کم خونی داسی شکل، لوسمی، بدشکلی های سلول های خونی مانند تالاسمی، مالتیپل میلوما، نکته: مهم ترین علت شایع تشخیص داده شده در اطفال، کم خونی داسی شکل می باشد.
• داروها: نوع ایسکمیک این بیماری، ممکن است در مصرف داروهای زیر دیده شود: داروهایی که به طور مستقیم به درون آلت تناسلی جهت درمان ناتوانی نعوظ تزریق می شوند، مانند: آلپروستادیل، پاپاورین و فنتول آمین، ضدافسردگی ها مانند فلوکستین، بوپروپیون و سرترالین، مهارکننده های های آلفا مانند پرازوسین، ترازوسین، دوکسازوسین و تامسولوسین، داروهایی که برای درمان اضطراب و سایکوز (جنون) به کار می روند مانند هیدروکسی زین، رسپریدون، الانزاپین، لیتیوم، کلرپرومازین و تیوریدازین، رقیق کننده های خون مانند وارفارین و هپارین، هورمون ها مانند تستوسترون یا هورمون های آزاد کننده گونادوتروپین (GnRh)، داروهایی که به منظور درمان اختلالات توجه یا بیش فعالی تجویز می شوند، مانند آتوموکستین.
• دیگر عوامل: عنکبوت گزیدگی، نیش عقرب و یا دیگر عفونت های سمی، بیماری های متابولیک شامل نقرس یا آمیلوئیدوز، بیماری نوروژنیک مانند صدمه به ستون فقرات یا سیفلیس و در نهایت سرطان های درگیر کننده آلت از جمله مواردی هستند که می توانند منجر به بروز نعوظ طولانی مدت شوند.

عوارض احتمالی:

1. پریاپیسم ایسکمیک می تواند عوارضی جدی را در پی داشته باشد. خون محبوس شده در آلت در طی نعوظ دائم، محروم از اکسیژن می شود. زمانیکه نعوظ طولانی شود، خون با اکسیژن پایین می تواند شروع به صدمه زدن یا تخریب کردن بافت آلت کند. در نهایت پریاپیسم درمان نشده می تواند منجر به فیبروز آلت و ناتوانی در نعوظ شود.

تشخیص:

1. اگر چه هر دو نوع پریاپیسم علائم تقریباً مشابهی دارند اما به جهت تشخیص باید معاینه دقیق و آزمایشات تشخیصی صورت گیرد. آزمایشات تشخیصی شامل موارد زیر هستند:
2. تست سم شناسی: این تست با استفاده از نمونه ادرار و ارزیابی سطح مواد مخدر و سموم انجام می گیرد.
3. سونوگرافی: با استفاده از سونوگرافی می توان جریان خون عبوری درون آلت و میزان جراحت یا ضربه به آلت را اندازه گیری کرد.
4. ارزیابی گازهای خونی: در این تست به وسیله خارج ساختن خون درون آلت و ارزیابی سطح اکسیژن آن می توان نوع ایسکمیک (که فقیر از اکسیژن است و تیره رنگ) و غیر ایسکمیک (خون روشن حاوی اکسیژن) را مشخص کرد.
5. آزمایش خون: آزمایش خون می تواند سطح گلبول های قرمز و پلاکت ها را مشخص کرده و در یافتن نوع بیماری زمینه ای مانند سرطان یا بدشکلی سلول های خونی کمک کننده باشد.

درمان طب نوین:

• درمان وابسته به نوع کم جریان و یا پرجریان بودن پریاپیسم متفاوت است. اگر از نوع کم جریان باشد، خارج سازی خون تجمع یافته از درون آلت بوسیله سوزن کمک کننده است و موجب توقف درد و نعوظ غیرارادی می شود. هم چنین درمان در این نوع شامل تزریق دارو به داخل آلت است که این داروها با مکانیزم افزایش قطر عروق خروجی از آلت تناسلی موجب افزایش جریان خون خروجی از آلت شده و نعوظ را پایان می دهند. اگر هیچ یک از موارد فوق موفقیت آمیز نباشد، درمان جراحی ترمیمی برای کمک به خارج ساختن خون از آلت انجام می گیرد.
• اگر پریاپیسم از نوع پرجریان باشد، درمان سریع لازم نیست. درمان کمپرس سرد با پک یخ می تواند نعوظ غیرارادی را پایان دهد. همچنین ممکن است جراحی برای ترمیم شریان های آسیب دیده و یا قطع جریان خون به آلت انجام گیرد. اگر پریاپیسم راجعه باشد، استفاده از داروهای دکونژستانت مانند فنیل افرین برای کاهش جریان خون به درون آلت کمک کننده خواهد بود. همچنین درمان بلوک کننده هورمونی و یا درمان ناتوانی نعوظ توصیه می شود.

درمان طب سنتی:

• برگ کاهو و برگ خرفه را بکوبید و با عدس مقشر شده و ساییده شده و روغن بادام مخلوط کرده و بر کمر و قضیب ضماد کنید.
• روزی چندبار آلت تناسلی و بیضه ها را در آب سرد شستشو دهید یا به استخر آب سرد بروید.
• روی موضع آلت زالو درمانی انجام دهید.
• ضمناً مالیدن آب کاسنی تازه، آب کاهو، آب گشنیز تازه، آب جوشانده صندل، روغن سداب، روغن سوسن، روغن یاسمن و کافور بر قضیب (آلت تناسلی) نعوظ را کاهش می دهد.
• همچنین شستن صورت با آب جوشانده نیلوفر نیز باعث کاهش حس و حرکت آلت خواهد شد و نیز می توانید گل بنفشه را بر پشت کمر ضماد کنید.
• خوراکی هایی که نعوظ را کم می کنند، عبارتند از: گشنیز، بزرالبنج، گلنارفارسی، عدس، کاهو، تخم کاهو، تخم خرفه، برگ خرفه، تخم کاسنی، آب کاسنی تازه، عرق کاسنی، آب صندل، ماءالشعیر، سوپ جو، آب انار، آب بارهنگ، خیار، آب خیار، سکنجبین، شربت بنفشه، خوردن گوشت مرغ با آب غوره و سماق.

داروها:

• فنیل پراپانولامین

فعالیت:

• از انجام هرگونه فعالیت شدید بدنی پرهیز کنید.

رژیم غذایی:

• از مصرف فرآورده های کارخانه ای، لبنیات پاستوریزه و غذاهای خیلی گرم و تحریک کننده مانند جنسینگ پرهیز کنید.

نکته:

• معمولاً خروس هایی را که گاه و بیگاه شروع به خواندن می کنند، خروس بی محل می گویند و نعوظ بی موقع را می توان به خروس بی محل تشبیه کرد. شخص مبتلا مرتباً تحت تحریک نعوظ قرار گرفته و گاهی ممکن است آلتش سست نشود و مرتباً در حالت نعوظ (سفت شدن) بماند و منجر به خجالت و گوشه گیری شخص یا عوارضی ناگوار شود.