شناخت دارو: عبارت است از ايميپرامين براي رفع بيماري افسردگي و نيز شب ادراري در كودكان تجويز مي‌شود.
دسته دارویی:
- داروهای ضد افسردگی
فارماکولوژی و مکانیسم اثر دارو:
- این دارو جزء داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای طبقه بندی می شود و از طريق مهار برداشت مجدد نوراپي‌نفرين و سروتونين توسط پايانه سلول عصبي پيش‌سينماپسي غلظت سيناپسي آنها را در سيستم عصبي مركزي افزايش مي‌دهد.
- اين دارو پس از تجويز خوراكي به سرعت و به طور كامل جذب مي‌شود. داراي متابوليسم گذر اول كبدي بوده و متابوليت فعال آن دزپيرامين مي باشد راه دفع دارو كليوي است. پيوند اين دارو به پروتئين بسيار زياد است. نيمه عمر دارو 25 الی 11 ساعت و زمان لازم براي شروع اثر ضد افسردگي 3 الی 2 هفته مي‌باشد.
اشکال دارو:
- قرص
مقدار مصرف صحیح:
- بزرگسالان: ایمی پرامین در بزرگسالان معمولاً در مقادیر زیر تجویز می‌شود؛ دوز معمول ۷۵ میلی‌گرم روزانه، در یک یا دو دوز، به صورت خوراکی؛ می‌توان این مقدار را تا ۱۵۰ میلی‌گرم در روز افزایش داد. در بیماران بستری در بیمارستان، ممکن است دوز مصرفی تا ۱۰۰ الی ۱۵۰ میلی‌گرم روزانه افزایش یابد. دوز مصرفی را در بزرگسالان نباید از ۲۰۰ میلی‌گرم در روز بیشتر کرد؛ زیرا عوارض جانبی دارو زیاد می‌شود و دیگر اثربخشی آن فایده‌ای ندارد. بدون شک زمانی که از دوزهای بالا برای بزرگسالان استفاده می‌شود، نیازی به تجویز ایمی پرامین ۱۰ نیست.
- سالمندان: برای سالمندان، قرص ایمی پرامین را طبق مقادیر زیر در نظر می‌گیرند؛ دوز معمول ۲۵ تا ۵۰ میلی‌گرم در روزاست. می‌توان یک قرص ایمی پرامین ۵۰ یا دو قرص ایمی پرامین ۲۵ برای بیمار تجویز کرد. برای سالمندان نباید دوز تجویزی ایمی‌پرامین را از ۱۰۰ میلی‌گرم در روز بیشتر کرد.
- دوز مصرفی ایمی‌پرامین برای درمان شب ادراری در کودکان: برای درمان شب ادراری در اطفال، قرص ایمی‌پرامین در مقادیر زیر تجویز می‌شود؛ ۶ تا ۱۲ سالگی: ۲۵ تا ۵۰ میلی‌گرم روزانه، تک دوز، به صورت خوراکی، ۱۲ تا ۱۸ سالگی: ۲۵ تا ۷۵ میلی‌گرم روزانه، تک دوز، به صورت خوراکی، معمولاً برای کودکان این سن، قرص ایمی پرامین ۱۰ تجویز می‌شود. قرص ایمی پرامین ۱۰ برای مواقعی تجویز می‌شود که میزان کمی از قرص شب ادراری ایمی پرامین مورد نیاز باشد.
قبل از مصرف دارو:
- در موارد زير مصرف اين دارو بايد با احتياط فراوان مصرف شود: الكلسيم‌حاد، آسم، اختلالات دو قطبي، اختلالات خوني و گوارشي، گلوكوم با زاويه باريك، افزايش فشار كره چشم، پركاري تيروئيد، هيپرتورفي پروستات، عيب كار كليه، اسكيزوفرني، حملات تشنجي، حساسيت به داروهاي ضد افسردگي سه حلقه‌اي و احتباس ادرار.
عوارض جانبی دارو:
- حالت تهوع، یبوست یا اسهال؛ رژیم غذایی خود را تغییر دهید و با انتخاب یک رژیم مناسب، علائم گوارشی را تا حد امکان برطرف کنید، استفراغ، بیشتر شدن افکار ناراحت‌کننده؛ این مورد در اوایل مصرف دارو اتفاق می‌افتد. نگران نباشید و به مصرف خود ادامه دهید. بعد از مدتی، این افکار ناراحت کننده که ناشی از مصرف دارو است، برطرف می‌شود و علائم افسردگی نیز، بهتر از قبل خواهد بود. در روزهای اول با روانپزشک یادکتر روانشناس درباره‌ی این افکار صحبت کنید تا در مدیریت آنها به شما مشاوره بدهند. خشکی دهان؛ در صورتی که با خشکی دهان مواجه شدید، می‌توانید از آدامس‌های بدون شکر برای برطرف‌کردن این خشکی کمک بگیرید. تاری دید، افزایش قند خون؛ این مورد در افراد دیابتی از اهمیت بالایی برخوردار است. حتماً در این باره با پزشک خود مشورت کنید، مشکل ادرار کردن، خواب‌آلودگی، کاهش ضربان قلب، تورم پستان در مردان و زنان، افزایش یا کاهش وزن، ترمور و لرزش اندام‌ها، کاهش میل جنسی، بی‌قراری وعصبی شدن، تپش قلب، سردرد و سرگیجه؛ در مواردی که برای اولین بار از این دارو استفاده می‌کنید، با بلندشدن ناگهانی و تغییر حالت از نشسته به ایستاده، ممکن است دچار سرگیجه شوید. این حالت به مرور زمان برطرف می‌شود. برای بهبودی این حالت، به آرامی تغییر وضعیت بدهید. بثورات پوستی.
تداخلات دارویی:
- مصرف همزمان با داروهای مقلد سمپاتیک، از جمله اپی‌نفرین، فنیل‌افرین، فنیل پروپانول‌آمین، و افدرین (که اغلب در اسپری های بینی وجود دارند) ممکن است موجب افزایش فشارخون شود. مصرف همزمان با وارفارین ممکن است زمان پروترومبین را افزایش داده و موجب خونریزی شود. مصرف همزمان با داروی تیروئید، و داروهای ضد آریتمی (کینیدین، دیسوپیرامید، پروکائین‌آمید) ممکن است احتمال بروز آریتمی قلبی و اختلال در هدایت قلبی را افزایش دهد.
ممکن است اثرات کاهنده فشارخون دارو‌هایی را که از طریق مرکزی عمل می‌کنند، مانند گوانتیدین، کلونیدین، متیل دوپا و رزرپین، را کاهش دهد. مصرف همزمان با دی‌سولفیرام ممکن است باعث بروز دلیریوم و تاکیکاری شود. مصرف همزمان با داروهای مضعف CNS مانند، الکل، ضد درد‌ها، باربیتورات ها، مخدر‌ها، آرام بخش ها، و داروهای بیهوش کننده ممکن است سبب بروز اثرات اضافی (رخوت بیش از حد) شود. مصرف همزمان با آتروپین و سایر داروهای آنتی‌کولینرژیک، مانند فنوتیازین ها، ضد هیستامین ها، مپریدین و داروهای ضد پارکینسون، ممکن است سبب بروز اثرات اضافی (رخوت بیش از حد، انسداد فلجی روده، تغییرات بینایی، و یبوست شدید) شود. مصرف همزمان با متریزامید سبب افزایش خطر بروز تشنج می‌شود. باربیتورات ها و مصرف زیاد دخانیات موجب القای متابولیسم ایمی‌پرامین و در نتیجه، کاهش اثر درمانی آن می‌شوند. فنوتیازین ها و هالوپریدول متابولیسم ایمی‌پرامین و اثر درمانی آن را کاهش می‌دهند. متیل فنیدات، سایمتیدین، داروهای خوراکی جلوگیری کننده از بارداری، پروپوکسی‌فن و داروهای مسدود کننده گیرنده بتا ممکن است متابولیسم ایمی‌پرامین را مهار ساخته و غلظت پلاسمایی و سمیت آن را افزایش دهند.
شرایط نگهداری:
- دارویایمی پرایمن را باید در دمای ۲۰ الی ۲۵ درجه و دور از نور و رطوبت نگهداری کرد.
- به هیچ عنوان دارو را در حمام یا مکان های مرطوب نگهداری نکنید.
- دور از دسترس کودکان و حیوانات باشد.